Dankzij de Wet werk en zekerheid is de werkgever, als een arbeidsovereenkomst ten minste twee jaar heeft bestaan, bij het (be)eindigen ervan een transitievergoeding verschuldigd. Met die vergoeding wordt idealiter bereikt dat de werknemer in staat is om een andere baan te zoeken. Hoe langer een werknemer in dienst is, hoe hoger de vergoeding. De transitievergoeding wordt wel

Dankzij de Wet werk en zekerheid is de werkgever, als een arbeidsovereenkomst ten minste twee jaar heeft bestaan, bij het (be)eindigen ervan een transitievergoeding verschuldigd. Met die vergoeding wordt idealiter bereikt dat de werknemer in staat is om een andere baan te zoeken. Hoe langer een werknemer in dienst is, hoe hoger de vergoeding. De transitievergoeding wordt wel gemaximeerd op een bedrag van € 75.000, of op een bedrag gelijk aan ten hoogste het jaarsalaris van de werknemer als dat hoger is dan € 75.000.

Ook uitzendkrachten hebben recht op een transitievergoeding. Als het gaat om het recht op de transitievergoeding, is het bestaan van een arbeidsovereenkomst bepalend. Het maakt dan niet uit of  gedurende het hele bestaan van de arbeidsovereenkomst daadwerkelijk is gewerkt of loon is betaald. De regering heeft dit zo geregeld omdat uitzendkrachten (en oproepkrachten) anders benadeeld worden ten opzichte van werknemers met een regulier dienstverband.

Als een uitzendcontract ten minste 24 maanden heeft geduurd voordat de werkgever deze beëindigt, is er dus recht op een transitievergoeding. De vaststelling van de hoogte van de vergoeding is bij uitzendkrachten anders dan bij werknemers met een doorlopend zelfde baan. Bij hen is er vaak sprake van een wisselend arbeidspatroon. In zo’n geval wordt het loon over de laatste 12 maanden van het dienstverband gebruikt voor het vaststellen van de vergoeding. Is er in dat jaar dus slechts enkele dagen gewerkt dan zal de transitievergoeding die betaald moet worden summier zijn.