Eind vorige maand stuurde minister Van Gennip een brief naar de Tweede Kamer met een update over de maatregelen rond de problematiek van loondoorbetaling bij ziekte. Ten opzichte van onze vorige digi-kwest is er weinig nieuws te melden, maar wel een opmerkelijke beslissing, althans een opmerkelijk beargumenteerde beslissing, omtrent de no-riskpolis van de Ziektewet.

Er is al een aantal jaren veel discussie over de loondoorbetalingsverplichting bij ziekte. Het gaat dan onder andere om de lengte ervan en ook om de re-integratieplicht van werkgever. Voormalig minister Koolmees kondigde eind 2018 een aantal concrete maatregelen aan die werkgevers moeten ondersteunen. Eén daarvan is de MKB-Verzuim-ontzorg-verzekering. Van Gennip hoort daar mooie positieve geluiden over. Zij wil volgend jaar een onderzoek laten uitvoeren naar de verzekeringsgraad onder (kleine) werkgevers. Dit onderzoek moet inzicht geven waar (kleine) werkgevers zich tegen verzekeren en hoe zich dat verhoudt tot de MKB-verzuim-ontzorg-verzekering.

Een andere maatregel van Koolmees was het leidend maken van het advies van de bedrijfsarts bij de toetsing van de re-integratie-inspanningen van de werkgever. Van Gennip wil dit voorstel zo snel mogelijk omzetten in wetgeving. Zo snel mogelijk is dan op zijn vroegst juli 2023. Ook is de Tweede Kamer toegezegd om experimenten ter verbetering van re-integratie tweede spoor te starten. Daarbij is het eerder inzetten van de no-riskpolis tijdens de periode van loondoorbetaling bij ziekte als voorbeeld genoemd. Hier haakt Van Gennip helaas af. Zij verwijst daarbij enerzijds naar de druk die experimenteren met de no-riskpolis op de capaciteit van het UWV legt. Anderzijds geeft de minister aan dat eerdere experimenten met de no-riskpolis geen successen lieten zien. Dat vinden wij wat te kort door de bocht.

Ven Gennip verwijst naar een experiment dat in 2017 is gestart met de no-riskpolis. In dit experiment ging het om werknemers die een jaar ziek zijn en de eerstejaars Ziektewetbeoordeling hebben gehad. In totaal hebben 2.500 werknemers na de eerstejaars-Ziektewetbeoordeling een brief gekregen van het UWV dat zij onder de no-riskpolis vielen. De helft van hen had na de beoordeling nog steeds recht op een Ziektewetuitkering, de andere helft was 35-minner geworden. Vervolgens is geanalyseerd wat er met deze no-riskpolis is gebeurd. Uit een enquête bleek dat de helft van de experimentgroep een jaar na toekenning (nog) wist dat ze een no-riskpolis heeft. De brief werd dus door de helft niet gelezen, begrepen en/of onthouden. De helft van de experimentgroep bleek overigens niet op zoek naar werk te zijn, voornamelijk vanwege de eigen gezondheidssituatie. Een op de vijf mensen uit de experimentgroep solliciteerde in het jaar na ontvangst van de no-riskpolis-brief en wist nog dat hij hier recht op had. Ongeveer de helft van hen – 9% van de experimentgroep – vertelde de werkgever ook over de no-riskpolis.

De conclusie van UWV was destijds dat het per eenmalige brief toekennen van een no-riskpolis aan Ziektewet-gerechtigden, deze werknemers niet substantieel vaker aan een baan helpt. De cijfers zouden wel eens heel anders hebben kunnen zijn als de tijd genomen was om de voordelen van de no-riskpolis goed uit te leggen en uit te gaan van een populatie met arbeidsvermogen. Op basis van deze cijfers heeft het ministerie van Sociale Zaken & Werkgelegenheid echter geconcludeerd dat uitbreiding van de doelgroep van de no-riskpolis niet leidt tot toename van werkhervatting. Minister Van Gennip gebruikt deze conclusie nu om de toezegging om experimenten ter verbetering van re-integratie tweede spoor met behulp van de no-riskpolis in te trekken. Krom en jammer.