Iedereen snapt dat re-integratie van werknemers belangrijk is. Als werknemers daarbij hulp nodig hebben dan is het bijna vanzelfsprekend dat zij die krijgen. Maar wanneer is nou re-integratieondersteuning nodig? En wat is effectief re-integratiebeleid?

Iedereen snapt dat re-integratie van werknemers belangrijk is. Als werknemers daarbij hulp nodig hebben dan is het bijna vanzelfsprekend dat zij die krijgen. Maar wanneer is nou re-integratieondersteuning nodig? En wat is effectief re-integratiebeleid? Onze Staatssecretaris van Sociale Zaken & Werkgelegenheid heeft daar  wel ideeën over. Hoewel die ideeën primair bedoeld zijn voor re-integratieondersteuning door gemeenten, zijn de algemene lessen van Klijnsma voor alle re-integraties van toepassing.

Klijnsma schrijft in een brief naar de Tweede Kamer dat het nodig is om re-integratieondersteuning alleen in te zetten voor mensen die het echt nodig hebben om werk te vinden. Als een werknemer wacht op een re-integratietraject dan zal hij doorgaans minder actief doorzoeken naar werk. Dat is vooral zonde bij werknemers die eigenlijk ook zonder ondersteuning een baan hadden kunnen vinden.

Als er ondersteuning nodig is, dan zal goed beoordeeld moeten worden welke belemmeringen er zijn en welke interventie deze belemmering kan wegnemen. Bij re-integratie speelt natuurlijk ook welke functies beschikbaar zijn en daar moet de ondersteuning eveneens op aansluiten. Is bijvoorbeeld een tekort aan productiviteit de reden dat men geen baan kan vinden, dan kan aanpassing van de werkplek een optie zijn. Gaat het om een gebrek aan werknemersvaardigheden, dan kan een training en/of jobcoaching helpen. Bij gebrek aan motivatie, kan het inzetten van een sanctie ook een voorbeeld van effectief re-integratiebeleid zijn.

Klinkt allemaal logisch, maar het kan geen kwaad om (voorgestelde) interventies even te toetsen aan de lessen van Klijnsma.