Zelfstandigen die geen personeel aannemen zijn logischerwijs zelfstandige zonder personeel. Zij staan onophoudelijk in de belangstelling van de politiek. Den Haag twijfelt namelijk of ze zich moeten ontfermen over de zzp’ers, of dat deze arbeiders zelf oud en wijs genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Centrale vraag daarbij is: Moeten zelfstandigen zonder personeel aan de verplichte verzekering tegen de financiële gevolgen van ellende als ziekte en ouderdom?

Als u het mij vraagt (en ik zou niet weten waarom niet) is een verplichte verzekering voor zzp’ers hoogstnoodzakelijk. Uiteindelijk gaat het immers niet om de veel aangehaalde keuzevrijheid die je ineens zou moeten hebben omdat je zelfstandig bent. Het gaat er om dat je bij gearriveerd onheil dusdanig zelfstandig bent, dat je niet hoeft te bedelen bij gemeente, religieuze instelling of nog erger: familie.

Wat dat betreft is er wel een  parallel te trekken met de bedelfase richting zelfstandigheid die kinderen moeten doormaken. Ik moest daar afgelopen weekend aan denken toen ik mijn zoveelste goede gesprek had met onze hormoongnoom, zoon nr. 1.

Mijn gesprekken met zoon 1 verlopen steevast volgens hetzelfde slopende stramien. Ik vraag, hij geeft geen, dan wel geen afdoende antwoord. Het euvel zit hem hierin dat hij het presteert om niet alleen op gesloten, maar ook op open vragen met één woord, liefst een lettergreep, te antwoorden. Omdat we op dit moment in de grande finale zitten van studieseizoen 4, gaan de gesprekken, vaker dan ons beiden lief is, over de cijfermatige gevolgen van zijn uiterst twijfelachtige leermethodes. Ik geef u een kort voorbeeld:

• Ik:        heb je dat cijfer van Duits al binnen?
• Zoon:    ………….huh?
• Ik:        of je dat cijfer van je repetitie Duits al hebt gekregen.
• Zoon:    …Duits?
• Ik:        ja, je had vorige week toch een repetitie Duits waarmee je je eindcijfer kon ophalen?
• Zoon:    …………huh?
• Ik:        jongen, doe niet zo moeilijk en kijk even of je cijfer binnen is.
• Zoon:    ..Hoezo?
• Ik:        zucht
• Zoon     kijkt op zijn telefoon, boert, kijkt vervolgens naar mij -terwijl hij zijn wenkbrauwen aan de   neuszijde zo hoog mogelijk optrekt, hetgeen zeer onbenullig overkomt-
•             ……. ja?
• Ik:        wat ja? heb je hem nu al binnen of niet?
• Zoon:   wie?
• Ik:        JUH!-CIJ!-FER!-DUI!-HUITS!
• Zoon:    eh…………kweenie

Mevrouw Vluggen probeert mij de rest van de avond tot bedaren te brengen. Terwijl ze over m’n bol aait prevelt ze zachtjes dat alles heus wel goed komt met onze kleine zelfstandige. Als pater familias weet je op zo’n moment echter dat je nog een heule poos voor het monotoon murmelende neanderthalertje zal moeten zorgen. Jaren nog.

Een werkgever mag je ook beschouwen als pater familias, of laten we liever zeggen pater firmalias. Die weet hoe hij voor zichzelf en anderen moet zorgen, in tijden van voor- en tegenspoed. Geen zorgen. Geen verplichte verzekering nodig.

Zelfstandigen zonder personeel zullen echter tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden met allerhande verplichte verzekeringen. Zij zijn namelijk aantoonbaar niet in staat om voor zichzelf te zorgen. Anders hadden ze wel personeel gehad.