Halfslachtig privatiseren werkt niet. Daar krijg je gelazer van, vraag maar aan de NS en Prorail. Vroeger hadden we in de herfst bladvrij spoor en in de winter ontdooide wissels. De treinen reden altijd op tijd, althans in mijn romantische herinnering en was een trein een keer 5 minuutjes te laat, dan werd door een vriendelijke vrouwenstem via de geluidsinstallatie van het station zowel oorzaak van de vertraging als welgemeende excuses aan de begrijpende reiziger bekendgemaakt.

Nu er geprivatiseerd is, maar de overheid zich nog steeds overal mee bemoeit, krijgen we even amusante als onbegrijpelijke Kamerdebatten over toiletten in sprinters voorgeschoteld. Nou ben ik de laatste die de milieubewuste reiziger zijn moment van opluchting hangend boven het spoor misgun, zeker niet in een trein die enkele meters voor het station al zo’n 15 minuten staat te wachten, maar om hier de core business van de minister van Infrastructuur en Milieu van te maken lijkt mij niet conform de geest van privatisering.

Nog een voorbeeld van halfslachtige privatisering is de WGA. Net als bij de spoorwegen zijn beheer van trein en rails van elkaar gescheiden, mogen meerdere aanbieders hun trein op het spoor zetten en bemoeit de overheid zich met het comfort van de reiziger en bepaalt daarbovenop ook nog de eindbestemming. Je zou dus zeggen dat het wel mis moet gaan en daar lijkt het inmiddels wel een beetje op. Dat de WIA evaluatie schokkende cijfers laat zien en de internationale arbeidsorganisatie (ILO) aangeeft dat de WIA niet voldoet aan het door ons ondertekende verdrag 121, lijkt echter nog niet in Den Haag bekend te zijn.

We kunnen het de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid niet kwalijk nemen. Zorgen voor het inbouwen van toiletten in treinen is immers een Sociale Zaak die voor Werkgelegenheid zorgt. Zaken met hoge nood hebben voorrang!