Als je AM leest, of de politiek over de verzekeringswereld hoort praten, dan begrijp je dat het voor verzekeraars en tussenpersonen zaak is om vertrouwen terug te winnen. Dat betekent dat men er vanuit gaat dat dit vertrouwen er ooit wel geweest is. Laat ik dat dan ook maar doen. Het terugwinnen van vertrouwen lijkt een moeilijke opgave, maar het is eigenlijk heel simpel. Beste verzekeringsbranche: wordt mannelijk!
Natuurlijk heeft de mensheid in de loop der eeuwen een gezond wantrouwen tegen de mannelijke mens ontwikkeld. Een beetje agressie en territoriumdrift was wellicht handig in de tijd dat dinosaurussen het nageslacht dreigde op te vreten. Diezelfde eigenschappen hebben in de afgelopen eeuwen echter laten zien dat ze voor meer schade zorgen dan menigeen lief is. De verzekeringswereld, die nou eenmaal hoofdzakelijk uit stropdassen bestaat, denkt vertrouwen te kunnen krijgen door vrouwelijk te communiceren. Zij bedienen zich van een communicatietechniek zoals moeders die bij kinderen hanteren: praten in de derde persoon. Op het schoolplein zag ik dat het niet werkt.
Op enkele middagen in de week voldoe ik aan mijn parttime vaderschapstaak door zoon nr. 2 van school te halen. Als u verwacht dat hij met uitgestoken armen op me afrent terwijl hij pappieee schreeuwt, dan moet ik u teleurstellen. Hij sloft naar me toe, flikkert z’n rugtas op de grond en mompelt: ‘maggikafspreke?’. Omdat dat de start is van een middag heen en weer fietsen, dan wel oppassen op andermans mag-ik-nog-een-snoepje-kind antwoord ik steevast en duidelijk: ‘nee’. Zoonlief vraagt vervolgens waarom niet waarna ik de discussie beëindig met de beste opvoedkundige frase die van vader op zoon wordt doorgegeven: ‘omdat ik het zeg!’ Zowel zoon nr 2 als het vriendje dat met hem wilde afspreken, staan dan bedremmeld naar hun schoenneuzen te kijken. Maar ze hebben duidelijkheid, dat geeft vertrouwen!
Waarom gaat dat bij moeders en bakfietsvaders nou nooit soepel? Waarom altijd die ellenlange discussies op het schoolplein? Welnu, bij de eerste categorie omdat ze vrouw zijn, bij de tweede categorie omdat ze ontmand dan wel gefeminiseerd zijn: ze praten in de derde persoon over zichzelf. Als kroost van dergelijken niet mag afspreken, dan zeggen deze moeders en vaders: ‘Oh lieverd, dat kan echt niet want mammie moet nog werken’, of bij de bakfietsbaard: ‘Ach kereltje, papa moet nog de bonte was draaien’.
Het kind is in verwarring, want er wordt gepraat alsof de boosdoener in kwestie er helemaal niet bij is. Vaak wordt er ook nog aan toegevoegd: ‘dat had mama toch al tegen je gezegd?’. Het kind raakt zo dus gefrustreerd en is het vertrouwen compleet kwijt.
Daarom beste verzekeringsbranche, treedt niet langer buiten uzelf. Niet meer: Even Apeldoorn bellen, maar: ‘Even mij bellen’, desnoods ‘ons’. Niet meer: Reaal regelt het allemaal, maar: ‘Wij regelen het allemaal’. Niet meer: ‘Het is tijd voor de Rabobank’, maar: ‘Het is tijd voor ons’. Niet meer: ‘…zeker Delta Lloyd’, maar: ‘… zeker WIJ’. Nou, de afdelingen marketing en communicatie kunnen aan het werk (daar werken inderdaad vaker vrouwen dan mannen).
NB beste eigenrisicodragersverzekeraars, waarom denkt u dat werkgevers massaal terugkeren naar de Belastingdienst? Inderdaad, zij zeggen niet: ‘leuker kan de Belastingdienst het niet maken’, maar ‘Leuker kunnen WE het niet maken’. Makkelijk hé?