Asscher is er maar druk mee: de loondoorbetaling moet op de schop, er moet meer herbeoordeeld worden en de arbeidsomstandigheden van pakketbezorgers moeten worden verbeterd. Nou, ik heb slecht nieuws voor hem, want er moet nog meer veranderen. Afgelopen vakantie heb ik namelijk ondervonden dat de hele vakantiewetgeving aan verandering toe is.
De vakantie zit er inmiddels weer op. Als u gezinsman bent, dan is de kans groot dat u daar dolblij om bent. Gezinsmannen mogen op kantoor namelijk het mannetje zijn, in de privésfeer kunnen ze dat op den almaar ronder wordende buik schrijven. Op vakantie is er doorgaans weinig kantoor en blijft er van het mannetje derhalve weinig over. Dat begint al bij het boeken.
Afgelopen kerst inventariseerde mevrouw Vluggen de vakantiewensen van ons harmonieuze gezinnetje. De kinders wilden naar de camping, mevrouw Vluggen wilde naar Italië en ik wilde zonder kinderen naar een leuk hotelletje in Duitsland of zo. Niet meer dan logisch dat er een mooie stacaravan in Toscane werd geboekt als soort van compromis zeg maar. Dat ‘zwarte zaterdag werd geselecteerd als dag van aankomst was volgens mevrouw Vluggen geen probleem. Tegen die tijd zouden de meeste Nederlanders allang weer terug zijn van vakantie. Niet.
Na bijna 19 uur de snelwegen gedeeld te hebben met half Nederland mochten we de camping met de resterende helft van Nederland delen. Daar op de camping zag ik hoe fiere Hollandse gezinshoofden worden gereduceerd tot miserabele stukjes wanhoop. Vakantie, dat was vroeger wel anders. Je nam enkel een mes mee en trok de wildernis in. Van een woudreus werd een tent gemaakt, een krokodil veranderde je met enkele mesbewegingen in een slaapzak terwijl ondertussen een eland langzaam gaar werd boven het kampvuur.
Alles is anders nu. Veel heb ik over mijn kant laten gaan onder het mom van: Als de kinderen blij zijn, dan ben ik dat over het algemeen ook. Het aansluiten in de file neem ik dus voor lief, de handdoekjes die voor dag en dauw bij het zwembad worden neergelegd om de ligstoelen te reserveren probeer ik te negeren, ik stoor me niet meer aan de nepluikjes naast de ramen op de stacaravan –pardon chalet- en het maffiapersoneel dat in onverstaanbaar Engels tegen je praat als je met alle moeite een prachtig Italiaans zinnetje hebt gefabriceerd, het stoort me niet meer. Zelfs het als knuffelbeer en indiaan verklede animatieteam brengt me niet meer van m’n stuk. Maar dit jaar is er uiteindelijk iets geknakt. Er was een treintje.
Doordat het campingterrein 4.000 Nederlandse gezinnen moest kunnen herbergen, had het terrein een oppervlakte van een gemiddeld dorp in de Achterhoek. Om de gasten zo snel mogelijk van zwembad naar afhaalpizza te brengen, werd daarom een als stoomlocomotief vermomd Fiatje ingezet. Compleet met twee vrolijke wagonnetjes. En daar zaten we dan. De zwetende gezinshoofden in een wagonnetje met een zwemband of stapeltje handdoeken op de knieën. De machinist liet het locomotiefje guitig fluiten. Beschaamd staarden we naar onze slippers. Dit was geen treinreisje. Dit was een collectieve ‘ontmanning’ en we hadden het allemaal door. Mannen, vrouwen en kinderen. We zouden nooit meer serieus genomen worden.
Minister Asscher, stop deze campingkastijding van de hardwerkende Nederlander. Vakantie is verworden tot een regelrechte ramp. En dat brengt me bij de oplossing. Verplicht echtgenoten gewoon om thuis te blijven. Vakantie? Prima, maar vrouwen en kinderen eerst!