Er wordt vandaag de dag een hoop leed veroorzaakt. Neem het Nederlands elftal. Iedereen heeft wel een idee hoe de teloorgang in het nationale voetbal is veroorzaakt. Volgens Johan Cruijff ligt het aan de opleiding. Natuurlijk heeft Johan gelijk, maar er is ook iets mis met de mentaliteit van ons voetballende keurkorps. Keiharde voetballers als Jaap Stam of Rinus Israël breken niet meer door, we moeten het doen met lieve, aardige jongens. Daar win je de oorlog niet mee. Er komt nu hulp uit de enige hoek waaruit je hulp kan verwachten: het ministerie van Sociale Zaken.
Asscher heeft gezien waar de voetbalschoen wringt. Net als in het basisonderwijs is er sprake van feminisering van het jeugdvoetbal. Vrijwel ongemerkt heeft de zachte vrouwenhand grip gekregen op onze volkssport. Uitvoerende organen zijn de voetbalmoeders. Vroeger was voetbal voor vaders en omdat vaders altijd aan het werk zijn, moesten jongetjes moederziel alleen door regen, sneeuw en hagel en altijd tegenwind 30 kilometer fietsen naar de training. Op zaterdag samen met vaders naar de wedstrijd die nooit werd afgelast. Slidings maken door de modder terwijl senior z’n longen uit z’n lijf schreeuwde.
Even vooropgesteld: Ik heb natuurlijk niets tegen moeders, sterker nog ik ben een groot voorstander van moeders, maar de combinatie met voetbal is desastreus voor de mentaliteit van onze toekomstige Nederlands elftalspelers. Jongens worden nu door de voetbalmoeders gebracht naar het voetbal en bij de geringste dreiging van een regendrupje wordt dan de auto gepakt. Er is sinds de moeders de dienst uitmaken kunstgras geïntroduceerd om het risico op onuitwasbare grasvlekken te reduceren. Sinds vrouwen langs de lijn staan, worden er penalty’s genomen aan het einde van iedere wedstrijd zodat ook de gevoelige zoontjes die er niks van kunnen het idee krijgen dat ze Messi zijn. Moeders leren hun zoontjes alvast te gaan liggen voor de overtreding is gemaakt zodat ze geen blauw plekje op het scheenbeentje krijgen.
De lijst is eindeloos, maar het allerergst is de voetbal-app. Ik geef u een voorbeeld van de werking van deze door voetbalmoeders geïnitieerde mobiele praatgroep.
Zaterdagochtend doet mijn telefoon bzz bzz vanaf het nachtkastje. Verbijsterd lees ik het gekeuvel in de volgende app-discussie: moeder 1: ‘Heb zonet op de site gezien dat de wedstrijd is afgelast, of is dat niet zo?’ Moeder 2: ‘lijkt er inderdaad op’. Moeder 3: ‘Jammer, Damian had er net zo’n zin in.’ (vervolgens beamen alle voetbalmoeders dat hun kroost er ook zo’n zin in had) Moeder 2: ‘Ja, klopt, de wedstrijd is afgelast (aangevuld met huilende smiley).’ Moeder 1: ‘ik hoop dat iedereen dit op tijd leest.’ Moeder 3: ‘ja, dat hoop ik ook.’ Moeder 5: ‘heeft de vader van zoon nummer 2 (naam bekend bij de redactie) al gereageerd?’ Moeder 1: ‘nee, volgens mij niet.’ (vervolgens bevestigen alle moeders dat de vader van zoon nr. 2 nog niet heeft gereageerd. Om aan de app-ellende een einde te maken neem ik deel aan de mobiele kakofonie met een opgewekt: ‘Nou, de volgende keer beter!’ Dat was niet slim in het licht van de met ruime cijfers verloren wedstrijd van vorige week zaterdag. Ik zal u de verhitte discussie die hierop ontstond verder besparen.
Het is mooi geweest, echt mooi. Er moet tijd komen voor vaders om de begeleiding van onze voetbaltalenten op zich te nemen. Asscher heeft sinds dit jaar al een ruimere verlofregeling voor vaders geregeld. Daarnaast heeft hij met de wet aanpassing arbeidsduur geregeld dat vaders tijdens de belangrijkste eerste voetbaljaren van hun zoons, hun werktijden kunnen aanpassen. Heren, collega voetbalvaders, neem uw verantwoordelijkheid! Pas uw arbeidsduur aan; woensdagmiddag is niet meer van de baas maar van de bal. Ik zie u graag op het trainingsveld. Tenzij het regent natuurlijk, dan mogen de jongens best alleen.