We schrijven hier bij Enkwest nogal eens over ziekte en arbeidsongeschiktheid. Vaak mondt dat uit in theoretisch gebrabbel aangezien we het moeten doen zonder noemenswaardige praktijkervaring. Ziekte en verzuim, laat staan arbeidsongeschiktheid, wordt hier namelijk niet op prijs gesteld. Geen ervaring dus met arbeidsongeschiktheid alhoewel ik er afgelopen zaterdag dichtbij was.

Vriend M. te A. stuurde donderdag een groepsappje met het voorstel om vrijdagavond met de groep een sapje te gaan drinken. Deze groep bestaat onveranderlijk uit een aantal mannen die denken dat ze nog steeds jongens zijn en het sapje bestaat uit eh.., nou ja, u begrijpt. Mijn lijf vraagt me, als ik op de fiets richting etablissement der vreugde peddel, voorzichtigjes of het nou wel zo verstandig is. Nou en of! maak ik mezelf wijs.

Zaterdagochtend.

Als één bloeddoorlopen oog zich opent brandt het veel te felle daglicht, als een laserstraal mijn bonkende hoofd binnen. Ik zoek snel bescherming onder de dekens maar de subversieve geur die daar de afgelopen uren blijkbaar ontwikkeld is beneemt me alle adem. Mevrouw Vluggen blijkt de echtelijke sponde al verlaten te hebben. Ze heeft een kopje koffie voor mij op het nachtkastje achtergelaten en me verder met rust gelaten, de schat.

Dat geldt niet voor zoon nr. 2 die af en toe denkt dat hij Randy the Machoman Savage is. Zonder waarschuwing rent hij de slaapkamer in en duikt juichend met knieën vooruit richting de plaats waar mijn maag zich bevindt. Zijn oorlogskreten verstommen zodra hij me schuimbekkend naar adem ziet happen. Terwijl ik met mijn rechterarm maag en darmen op hun plaats tracht te houden tast ik met de zwakke linker naar de gezinsverpakking maagzuurremmers en stoot het kopje koffie omver.

De trap af richting ontbijt. Zoon nr. 1 heeft precies door wat er aan de hand is en smijt grijnzend de borden en het  bestek zo hard mogelijk op tafel. Terwijl ik een welgemeend: ‘goejemogge..’ boer, deinst het volledige gezin naar achteren. Mijn doorgaans frisse adem is onder invloed van pils, kebab en knoflooksaus, verworden tot een soort van gifgas waar Sadam Hoessein zich voor geschaamd zou hebben. Naast lichamelijke gebreken dus ook een sociaal isolement. Ik kan de zaterdag afschrijven en strompel retour bedstee.

Dichter bij arbeidsongeschiktheid ben ik nog nooit geweest, maar ja, ik heb er zelf voor gekozen, tenminste dat is wat mevrouw Vluggen mij tot vervelens toe duidelijk heeft gemaakt. Regelmatig arbeidsongeschikt, maar ik zorg er altijd voor dat het in het weekend is. Mijn werkgever heeft maar geluk. Tss, maar een bedankje? Vergeet het maar.