Die pensioendiscussie bent u natuurlijk al lang zat en als een mak schaap laat u zich naar de steeds verder in de toekomst liggende AOW slachtbank leiden. Eerlijk gezegd vond ik het ook wel prima, er zijn nou eenmaal veel babyboomers en hun levensstijl die gekenmerkt wordt door een aaneenschakeling van vakanties in het laagseizoen en overvloedig drankgebruik het hele jaar door, moet natuurlijk bekostigd blijven worden. Overigens dat het helemaal niet leuk is om te stoppen met werken valt best vaak van hun gezicht af te lezen, maar dit terzijde.
De reden dat onze generatie langer moet werken heeft echter niks te maken met die vermaledijde babyboomers. Het heeft te maken met de generatie na ons! Jawel, onze kinderen zijn de schuldigen. Hoe ik tot dat inzicht ben gekomen? Door de avondvierdaagse natuurlijk.

Vroeger, en dan heb ik het over eind jaren ’70, was de avondvierdaagse een soort Elfstedentocht. Het was marcheren op een tempo dat het korps mariniers niet had misstaan. Het schoeisel bestond uit stugge veterschoenen die garant stonden voor een blaar of elf per voet per avond. Bovendien was de temperatuur altijd min 10 of plus 40 graden en het regende en hagelde voortdurend. Maar we bleven al strijdliederen zingend standvastig doorhobbelen tot aan de meet, die zich ook na drie uur zwoegen nog steeds op dertig kilometer afstand bevond. Jongens werden er mannen, meisjes keken bij de finish bewonderend toe. Op de laatste avond, als er nog slechts enkele overblijvers waren die de honderden kilometers hadden overbrugd, was er ruimte voor ouders en grootouders om hun goedkeuring te laten blijken. Die goedkeuring bestond uit een bos anjers of tulpen en een enkele snoepketting. Maar waar het ons om ging was de prestatie, niet de beloning!

Vorige week heb ik geconstateerd dat er sinds die prachtige dagen veel veranderd is. De avondvierdaagse is verworden tot een aaneenschakeling van beloning zonder prestatie.

Dochterlief wordt achterop de fiets (maar liever met de auto) gebracht naar de verzamelplaats en staat daar met een gevulde tas te wachten tot de wandeling een aanvang neemt. Ik geef u de inhoud van de tas: twee pakjes drinken, type zoet met suiker, een rol mentos, een zak snoep om uit te delen, een pakje gezonde koek van het liga-achtige soort en een halve citroen gevuld met pepermunt gewikkeld in een zakdoek. Onderweg wordt tweemaal gestopt voor limonade en chips, bij aankomst (steevast een half uur later dan gepland) wordt gedramd om ijs. De laatste avond is de enige sessie dat er een soort van prestatie wordt geleverd: proberen om de helft van het eigen lichaamsgewicht aan ontvangen snoep, koek en chips mee naar huis te krijgen.

Dit gaat natuurlijk nooit meer goed komen. Als wij straks 75 zijn, werken we nog om dat stelletje klaplopers dat waarschijnlijk het ouderlijk nest nimmer verlaat te onderhouden. Het erge is dat we de ellende zelf veroorzaken. We moeten nu ingrijpen voor het te laat is: schaf de kinderbijslag af en voer kinderarbeid in. En de dienstplicht natuurlijk. Laat de ontgroening beginnen en stel ons pensioen veilig!