We hebben een actief ministerie van Sociale Zaken & Werkgelegenheid. De Ziektewet is nog niet gemoderniseerd of de proefballonnetjes over loondoorbetaling bij ziekte vliegen je om de oren. Tussendoor wordt een plannetje over Arbo gesmeed, de financiering van de WGA gewijzigd en de WW eventjes aangepast. Veel wetsvoorstellen passeren de revue en wat opvalt is dat er nogal veel prutswerk bij zit. Dadendrang en zorgvuldigheid gaan zelden hand in hand, kameraden. Een mooi voorbeeld is de wetswijziging van de WW, die binnen een half jaar na de introductie alweer vier keer gerepareerd moest worden. Dat gerommel moet haast wel mannenwerk zijn dacht ik, toen ik inkopen deed voor het kerstdiner.
Een wetsvoorstel is als een recept voor een hoofdgerecht voor het kerstdiner. Het is duidelijk wat het nobele resultaat moet zijn, maar er zijn wel erg veel ingewikkelde ingrediënten nodig.
In toenemende mate zijn mannen met kerst het haasje. Dat komt omdat we af en toe op zondag demonstreren dat we die aanstellerig dure messen en dito pannen niet voor niets hebben aangeschaft. Onwetende echtgenotes denken daardoor dat we voldoende culinair capabel zijn om zowel de koude als de warme familiekant te voorzien van een copieus kerstdiner. Voordat je er erg in hebt is iedereen uitgenodigd.
Tegensputteren heeft geen zin meer, je mag via slijter en slager naar de supermarkt. Parkeerplaatsen overvol, winkelkarretjes op, een kwart van je boodschappenlijstje niet te vinden, een rij van een kilometer bij de kassa en bij thuiskomst er achter komen dat je weer terug kan, omdat je een van de belangrijkste ingrediënten vergeten bent. Met een vlijmscherp koksmes in je trillende handen en bloeddoorlopen ogen op de te ingewikkelde receptuur gericht, besef je dat het een volledig fiasco gaat worden.
Dit jaar heb ik het daarom anders aangepakt. Met als uitgangspunt dat niemand durft te zeggen dat het kerstdiner niet te vreten is, heb ik mijn eigen verwachtingspatroon aangepast. Op 24-kitchen een dingetje uitgezocht in de categorie ‘recepten voor kinderen’ en helemaal ‘zen’ richting supermarkt. Daar werd het pas echt plezierig. Het leek wel een tehuis voor gestreste managers. Als een kip zonder kop renden de mannen van middelbare leeftijd zwetend heen en weer, zoekend naar zaken waar ze nog nooit van gehoord hadden. Ik ben ze gaan helpen. Met SuperBingo: lekker dingen uit mandjes en wagentjes graaien, maar dan stiekem.
Zodra ik een onbemande winkelwagen zag, haalde ik er een belangrijk uitziend product uit, om die vervolgens in een verlaten karretje in een pad verderop weer vrij te laten. Hop. In een genoeglijk half uurtje zijn talloze onmisbare ingrediënten van eigenaar gewisseld en ben ik slechts één keer betrapt door een kwade keukenprins. Toen ik zijn kwarteleitjes terug legde en me verontschuldigde met de woorden: ‘oh sorry, dacht dat het mijn kar was, het zal de stress zijn; ik krijg vanavond m’n schoonfamilie te eten’, gingen we als vrienden voor het leven uiteen. Bij de zelfscankassa was inmiddels rumoer ontstaan omdat de supermarktmanager weigerde te geloven dat de niet gescande fles Grand-cru uit Pomerol, zonder toedoen van de rood aangelopen hobbykok in de winkelwagen was beland. Bij de afdeling groente gingen twee stresskoks bijna met elkaar op de vuist, omdat het laatste doosje kastanjechampignons ineens van eigenaar gewisseld bleek te zijn. Volledig ontspannen keerde ik, gewapend met een blik ragout en emmer vanilleijs, keukenwaarts.
Ons kerstdiner is overigens een daverend succes geworden: de schoonfamilie zit volgend jaar gewoon weer bij Van der Valk. Tegen die tijd is mevrouw Vluggen het hopelijk ook wel weer vergeten.
Allemaal een gelukkig 2016 toegewenst!
Natuurlijk ook voor minister Asscher met voor hem nog een extra wens: dat er louter foutloze wetsvoorstellen ingediend mogen worden. En mocht u toch nog zin hebben om een beetje aan te rommelen? Bel even, dan geef ik het adres van mijn buurtsuper aan u door.