In de wereld van verzuim en arbeidsongeschiktheid draait het om passende arbeid. Als je ziek bent of erger, dan krijg je weliswaar netjes munten toegeworpen, maar alleen als je je best doet om passend werk te doen. Passend werk is voor iedereen anders en daardoor niet voor iedereen even makkelijk te vinden, laat staan uit te voeren. Eén categorie werknemers is duidelijk in het voordeel in het passende arbeidsgebeuren, dat zijn de werkende vaders en de werkende moeders. Werkende ouders hoeven namelijk niet op zoek naar passende arbeid, ze hebben het al. Naast hun reguliere baan runnen zij immers een gratis vijfsterren all inclusive kinderhotel.

Zeker als je, in verband met de tophypotheek, genoodzaakt bent om beiden te werken, is het handig om thuis de rollen een beetje te verdelen. Mevrouw Vluggen en ik hebben in goede harmonie ook een eerlijke rolverdeling binnen ons hotel gemaakt.  Voor mij bleven de keukenrol en de WC-rol over. Dat is overigens niet altijd een onverdeeld genoegen.

Op de culinaire resultaten die voortspruiten uit de invulling van mijn keukenrol, wordt door onze junior hotelgasten nogal wisselend gereageerd. Zoon nummer 2 kunnen we vrij consequent noemen; zodra er geen P-gerecht[1] op het menu staat, reageert hij onveranderlijk met het eerste woordje dat hij na ‘mama’ en ‘papa’ kon uitspreken: dalluzziknie. Onze dunne dochter is, uiteraard, veel met haar uiterlijk en dus ook haar figuur bezig. Om haar wespentaille te behouden, ontbijt  ze een korrel hagelslag en luncht ze een theelepel hazelnootpasta. Dientengevolge heeft ze tegen vijf uur zoveel honger, dat er enkele repen chocolade, roze koeken, een handje wokkels en een zak paprikachips naar binnen worden gewerkt. Even te harer verdediging: ze ontkent dat dit ooit gebeurt. Feit is in ieder geval dat zodra het diner in het hotel geserveerd wordt, ons snoezig snoepertje volledig geen trek meer heeft. Dat ligt anders voor zoon nummer 1, die continu aangeeft te sterven van de honger, maar daardoor blijkbaar te weinig energie heeft om de daad bij het woord te voegen. Het maakt onze gespierde spijker geen snars uit wat er op zijn bord ligt, als het maar veel is. Slechts een luttel uurtje na het diner, staat hij vervolgens weer een stapel boterhammen te smeren.

De rol die ik in de WC heb, heeft vooral te maken met wc-rollen. Op de een of andere manier denken onze junior gasten dat lege rollen wc-papier heimwee hebben en daarom koste wat kost op het plaats delict achter moeten blijven. Ik moet de kleine vegers wel nageven dat zij optimaal van de beperkte beschikbare hoeveelheid ruimte gebruik maken. De lege rollen zijn werkelijk overal: op de wc-rolhouder zelf, op de steel van de pleeborstel, gewoon op de grond (bij voorkeur achter/onder het toilet), in het wastafeltje en op het kraantje, achter de verwarmingsradiator en op de verwarmingsknop. De laatste zit op de deurklink zelf. Iedere dag weer tref ik lege rollen aan, terwijl navraag leert dat niemand de kleine kartonnetjes heeft achtergelaten.

Enfin. Geen onverdeeld succes dus en ik wil mezelf zeker geen rolmodel noemen, maar toch zijn alle mij toebedeelde hotelwerkzaamheden inmiddels passend te noemen. Mocht het –even afkloppen- ooit zover komen dat ik vanwege ziekte of erger, passend werk moet vinden, dan zal ik daarin dankzij mijn nevenfuncties in het kinderhotel slagen. Vanzelfsprekend zal ik mijn hotelgastjes dan daarvoor hartelijk bedanken. U zult begrijpen dat ik dat tot die tijd niet passend vind.