Er is een nieuwe en helaas pijnlijke fase in ons gezinsleven aangebroken. Puberteit, wat een narigheid. Mijn lieve kleine prinsesje, mijn favoriete dochter, die op een zondagavond braaf naar bed ging, is de maandagochtend opgestaan als Cruella de Vil junior. Glimlachend was ze in slaap gevallen, een mooie droom omarmend. Bij het ontwaken zijn de dromen verdwenen en galoppeert een nachtmerrie mijn leven binnen. Natuurlijk; er waren signalen: haar mobieltje heeft het sociale contact met de overige gezinsleden vervangen, haar kledij moet blijkbaar steeds minder textiel bevatten, posters van K3 zijn vervangen door Justin Bieber en ze ruikt soms grappig, maar dit?
Tot vorige week stond ons zonnetje ’s ochtends met een stralend humeur op. Ze ruimde dan luid zingend haar kamertje op, smeerde al keuvelend met zoon nr. 2 de bammies voor school om vervolgens vrolijk kwebbelend naast me richting school te fietsen.
De gruwel van het gezin die zij nu is geworden, vindt dat zij recht heeft op uitslapen. Vervolgens claimt de helleveeg van het huis de badkamer en spendeert daar net zo lang tot de lucht die ze in haar sterk vervuilde kamer heeft opgedaan, voldoende gecamoufleerd is. Als er voor boterhammen vervolgens geen tijd meer is, kom ik met een uiterst zinnig: ‘Tja, dan moet je eerder opstaan’. Deze opmerking ontraad ik iedere beginnend puberouder. Als de stroom van onbegrijpelijke beschuldigingen aan mijn adres volledig uitgespuugd is, springt de feeks van de familie op haar fiets en racet zonder omkijken richting school.
Mevrouw Vluggen kijkt het tafereel meewarig aan en verzucht dat ze zelf precies zo was vroeger. Ineens wordt me veel duidelijk, maar die nieuwe inzichten verbeteren de zaak niet. Ik snap ineens wel waarom al die mannen van rond mijn leeftijd een motor willen. Die hele penopauze is louter vluchtgedrag.
Goed. Op m’n werk is gelukkig al wat ervaring met clearasil-kwallen aanwezig. Hun advies was; zoek de oplossing, zoals altijd, in de sociale zekerheid. Zie die hele pubertijd gewoon als WGA 80-100: volledig arbeidsongeschikt, maar gelukkig slechts tijdelijk. Nu heeft dat pubergedrag inderdaad wel iets van een tijdelijke psychische afwijking. Ik ben mijn niet-duurzaam volledig arbeidsongeschikte dochter dus als psychisch beperkt pareltje van de puberteit gaan zien. Dat heeft me zeker een aantal dagen geholpen, tot vorige week zondag.
Vaderdag 2013. Voorheen werden de onbegrijpelijke tekeningen, nutteloze asbakken of niet-rijmende gedichten vergezeld van de tekst: ‘voor de aller-aller-allerliefste papa van de heeele wereld!’. Dit jaar was de aanhef van haar kunststuk: ‘beste papa..’. Soms helpt zelfs sociale zekerheid niet meer; ik wil m’n kleine meid terug.