Mensen willen niet veranderen. Verandering, daar word je nostalgisch van. Op zich begrijp ik dat wel; vroeger was alles beter, dus waarom is er dan überhaupt iets gewijzigd? Vroeger, toen alleen jongens op de grond spuwden, toen je met een telefoon telefoneerde, vroeger toen Dieuwertje Blok niet bedreigd werd en bakfietsen alleen voor marktkramers waren. Vroeger, toen het vak verzekeren nog de nobele kunst der risicobeheer heette. En vooral: vroeger, toen je nog lekker ouderwets provisie had.
Provisie is natuurlijk het allerbeste middel om iedereen te verzekeren van advies. Naar rato draagt iedere verzekerde z’n steentje bij. Als je meer betaalt krijg je, naast advies en een verzekering, ook nog een goed gevoel aangezien je een adviesgesprek met jouw minder rijke medelander sponsort. Hmm kerstgevoel, lekker.
Ik moest daaraan denken toen ik een acceptgiro kreeg voor het schoolreisje van zoon nr. 1.
Vroeger bestond een schoolreis uit een vast patroon. Met de klas per touringcar naar de Beekse Bergen om een zebra te bekijken. Bij terugkomst allemaal verstoppen onder de stoel en iedereen blij. Kosten? Die werden gedekt door de marginale ouderbijdrage. Ik kan inmiddels vaststellen dat ik op dit punt nostalgisch ben geworden.
Onze transpiratietiener kwam van de week thuis met een acceptgiro voor het uitstapje. ZES-HON-DERD-EURO! Ik lieg dit niet. Zeshonderd ballen voor een schoolreisje dat de school in kwestie ‘internationalisering’ noemt. Ons baardje in de keel gaat met zijn vlassige snorretje met het vliegtuig naar Athene. ‘Lekker op het strand liggen’ verklaart hij met z’n overslaande stemmetje. En weet u wat het mooiste is? Naast de astronomische reissom wordt van de voor het blok gezette ouders een extra bedrag van dertig euro verlangd. De verklaring voor die dertig piek: het betreft een solidariteitsbijdrage voor ouders die deze ‘all inclusive’ reis niet kunnen bekostigen. Een solidariteitsbijdrage; inderdaad, een soort provisie!
Dwingend wordt door dit malafide opleidingsinstituut van zoon nr. 1, overduidelijk gespeend van enige realiteitszin, verzocht om voor de kerst aan deze grootschalige sponsorverplichtingen te voldoen. Vooruit, maar die extra dertig euro solidariteit heeft tot op heden nog niet voor een kerstgevoel kunnen zorgen. Ik mijmer daarentegen over de Beekse Bergen en waan mezelf in de touringcar. Wat zou ik mezelf soms graag weer even onder een stoel verstoppen.