Staatssecretaris Klijnsma heeft zonder al te veel moeite het Wetsvoorstel Pensioencommunicatie door de Tweede en Eerste Kamer geloodst. Een rampzalige Wet, pensioen is namelijk helemaal geen plezierig onderwerp. Daar moet je niet over communiceren, dat moet je doodzwijgen. Iedereen in de leeftijdsklasse 35 – 50 weet dat. Rond die tijd kom je namelijk twee soorten AOW’ers tegen: jouw ouders en haar (of zijn) ouders.
Opa en oma 1 hebben veel vrije tijd. Die tijd hebben zij nodig om op vakantie te gaan, zo’n elf maal per jaar. Onze financiële bijdrage aan de AOW wordt niet op waarde geschat, we krijgen er wel de schuld van dat het aanvullende pensioen dit jaar niet is geïndexeerd. U begrijpt dit zijn geen reguliere oppas opa en oma, ze kijken wel uit.
Opa en oma 2 hebben eveneens veel vrije tijd en hebben besloten om gedurende die tijd zoveel mogelijk te genieten van kinderen en kleinkinderen. In de praktijk betekent dit dat ze zich overal mee bemoeien. De schadelijkste en frustrerendste bemoeienis vindt plaats bij de opvoeding van onze kinderen. Volgens mevrouw Vluggen had zij vroeger strenge en consequente ouders, voor de kleinkinderen hebben ze zichzelf een volledig tegenovergestelde pedagogische methode aangemeten.
Met jarenlange training hebben we met onze kinderen de M-W-J-consensus bereikt: de ‘Mag ik?-Waarom niet?-Ja maar!’-riedel. Om het even welk kind vraagt: ‘Mag ik een snoepje / logeren / op de i-pad / een navelpiercing enz. Na beantwoording van deze vraag vervolgt het bloedje: ‘Waarom niet?’. En als de meer dan afdoende verklaring onzerzijds is afgegeven mekkert de vrucht: “ja maar..’, waarna een niet relevante uiteenzetting volgt over wat andere kinderen (liefst broer of zus) allemaal wel niet mogen en dat het niet eerlijk is blabla.
Zodra Opa en oma 2 in de buurt zijn wordt er een kuub zand in de MWJ-machine gestrooid.
Zoon nummer twee vraagt: mag ik een glaasje cola. Als ik pas halverwege het woordje nee ben, schalt oma 2: ‘Waarom mag hij geen glaasje cola?’ ‘Z’n moeder kreeg vroeger iedere dag cola!’, ‘tuurlijk lieverd, jij mag een lekker glaasje cola, papa schenkt het wel even in!’.
Vervolgens komt dochter zuchtend binnen, flikkert haar tas op de grond en vraagt: ‘Mag ik vanavond met Ella naar de McDonalds?’. Terwijl ik mijn betoog start over de spruitjes die al op het vuur staan, schuifelt opa 2 langs me heen geeft zijn favoriete kleindochter een briefje van tien Euro en adviseert haar om naar de Burger King te gaan.
Als laatste komt zoon nummer een uit school. Hij ziet opa en oma 2 op de bank zitten en aan zijn gezichtsuitdrukking valt een plotseling opkomende euforische stemming af te lezen. Je houdt je hart vast en hoopt maar dat hij niet om een nieuw mobieltje gaat zaniken…
Met pensioen wil je gewoonweg zo min mogelijk worden geconfronteerd. Ik bied de staatssecretaris daarom met deze En-kwestie een kant en klare tekst voor de broodnodige wetswijziging van haar communicatiewet:
Alle artikelen van de Wet Pensioencommunicatie komen te vervallen. Het eerste artikel van de Wet komt te luiden: ‘Over pensioen wordt niet gecommuniceerd!’.
Mevrouw Klijnsma, mag ik op u rekenen? Waarom niet? Ja maar…