Mijn werkgever, verder een schat van een kerel overigens, moppert bij herhaling over de enorme (financiële) verantwoordelijkheid die werkgevers hebben voor hun werkende onderdanen. Natuurlijk is het allemaal niet misselijk: schijnbaar nutteloze doch kostbare arbodingen, loondoorbetaling bij ziekte, Ziektewetpremies, WGA-ellende, transitiebonussen, Poortwachterssancties, voorwaar geen sinecure. Maar het dient een hoger doel: een gezond en blij Nederland! De werkgeververplichtingen hebben hun vruchten afgeworpen. Het ziekteverzuim is gekelderd en niemand waagt het nog om arbeidsongeschikt te worden. Helaas gaat het met Zorg nog niet zo goed..
In de afgelopen decennia zijn de zorgkosten met zo’n 1250 procent gestegen tot rond de 100 miljard eurae per jaar. Dat kan zo niet langer roept iedere politicus, maar de oplossingen tot dusver liggen hem in patiëntje pesten. Ieder weldenkend mens weet dat je niet voor je lol naar een arts gaat, dus een financiële drempel opwerpen door eigen risico’s en bijdragen is volstrekt kansloos. Ministerie van VWS wordt wakker! Kijk naar de collega’s van SZ&W, zij weten al veel langer: heb je een probleem? Leg het bij de werkgever neer! Hup, adresseren die handel.
Het is natuurlijk ook nonsens dat werkgevers hun hardwerkende lijfeigenen die gezondheidsklachten oplopen, volledig in de kou laten staan. Neem nou fysiotherapie. Zelf lijd ik aan RSI (of KANS, daar wil ik vanaf zijn). Maanden van fysiotherapiesessies, ergonomische trainingen, acupunctuur en koei-knuffelen bieden enige verlichting, maar zijn kostbaar. Ik betaal een forse verzekeringspremie om een schijntje van de kosten vergoed te kunnen krijgen, terwijl de ellende toch voornamelijk werk-gerelateerd is. Natuurlijk ben ik privé ook wel eens met de armen in de weer, maar als ik mevrouw Vluggen mag geloven is de kans dat die marginale activiteit tot lichamelijke klachten kan leiden te verwaarlozen. Ik weet zeker dat als werkgevers rechtstreeks de fysionota gaan krijgen, de RSI-kans onder den Nederlandsche werknemers astronomisch zal dalen.
Ander voorbeeld. Vorige week ben ik bij de tandendokter geweest. Gevalletje ontsteking onder twee kiezen. Medepechvogels weten dat een ontsteking nauwelijks, tot niet te verdoven is. De behandeling (bestaande uit het doorboren van de kieswortels en vervolgens de pus van de ontsteking erdoor naar buiten knijpen) was dan ook horrormateriaal. De echte pijn volgt echter pas als blijkt dat de dure tandartsverzekering amper de helft van de nota (van drie A4-tjes) vergoedt. ‘Papa gaan we dit jaar op vakantie?’ ‘Neen, maar papa heeft in ieder geval geen kiespijn meer.’
‘Wat heeft de werkgever daar nou mee te maken?’ zou een onnozele werkgever kunnen roepen. Nou dat lijkt me nogal logisch: van de uren die een werknemer bewust leeft is hij voor minimaal de helft aan het werk. We kunnen daarmee vaststellen dat schijnbaar niet-werkgerelateerde klachten toch voor de helft onder werktijd ontstaan. Dan lijkt me dat werkgevers ook minimaal voor de helft aan zorgkosten moeten bijdragen.
Hé, dat komt toevallig mooi uit! Weet ik ineens waar ik de andere helft van de tandartsnota kan declareren!