Werkgevers mopperen nogal eens over werknemers. Zelfstandigheid is leuk, maar werknemers lijken prima in staat dat plezier te bederven. Dat krijgen zij vooral voor elkaar met ziekteverzuim. Wat opvalt is dat je werkgevers zelden hoort over zieke werknemers die door werken met gevaarlijke stoffen de gruwelijkst voorstelbare chemische aandoeningen onder de leden hebben gekregen. Ook blijken werkgevers Oost-Indisch doof waar het gaat om verhalen over werknemers met gehoorschade dankzij teveel lawaai op de werkvloer. Nee, verzuim is vooral ellendig als het buiten de invloedsfeer ligt: het risque social, veel asocialer kan het volgens werkgevers niet.
Het gevolg van deze weinig verrassende gedachtegang van werkgevers, is dat we periodiek in de media verzuimplannetjes van werkgeversverenigingen mogen lezen. Verzuim als gevolg van vreemde hobby’s moet dan bijvoorbeeld door de werknemer zelf betaald worden en verzuimende werknemers met overgewicht moeten frikandellenverlof opnemen van hun eigen vakantiedagen. Helemaal bont maken de werkgevers het die verzuim als gevolg van sportblessures niet voor hun rekening willen nemen. Deze graaiende baronnen van het grootkapitaal willen hun lijfeigenen wel fit op de werkvloer, maar dat mag niet bevorderd worden op het sportveld. Ik heb daar ook last van. Ik ski. Maar beste werkgevers, skiën is helemaal geen sport en dus ongevaarlijk!
Skiën is een weinig sportieve bezigheid. In feite word je op, onder, of aan een kabeltje een berg op getrokken en vervolgens laat je jezelf, met je voeten onhandig vastgeketend op twee plankjes weer naar beneden glijden. Van A naar A en dat doorgaans 6 dagen lang. De enige lichamelijke bezigheid is zorgen dat je de zwaartekracht voldoende helpt door kilo’s gesmolten kaas en liters bier te verwerken zodra je een dagje glijden er op hebt zitten. Dat er toch door werkgevers gemopperd wordt over skiën, ligt aan het grote aantal blessures dat deze nobele glijsport jaarlijks oplevert. Het blijkt dat een aanzienlijk deel van de Nederlanders het klaar speelt om tijdens (vooral) de afdaling één of meerdere ledematen te breken. Vervolgens wordt het slachtoffer in kwestie met banaan*, snowscooter of helikopter van de piste geplukt en naar een louter Duits of Franssprekende chirurgijn vervoerd. Eenmaal thuisgekomen zijn er dan twee vervelende zaken: ten eerste is er de zorgverzekering die niet toereikend is voor de gemaakte kosten en ten tweede moet de werkgever gebeld worden.
Het is ook niet verwonderlijk. Wij Nederlanders zijn geen bergmensen. De enige verhogingen in ons landschap zijn terpen en dijken. Die zijn niet om vanaf te glijden maar om je vinger in te steken. Om met je Hollandsche kleipoten, molenheupen en klompvoeten een zwierige sport als skiën te beoefenen is, om in vaktermen te blijven, een met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van een ongeval. Verbieden dus die vreemde en ietwat decadente aanstellerij? Neen!
Werknemers die ondanks alle tegenwerking van hun eigen lichaam, portemonnee en werkomgeving toch met doodsverachting van een Alp lazeren zijn dé pleitbezorgers van passende arbeid. Zij zien mogelijkheden waar anderen moeilijkheden zien. ‘Kan niet’ bestaat niet! Een skiër meldt zich bij een verzwakt gestel dus niet ziek. Bij lichamelijk of geestelijk ongemak zoekt, vindt en aanvaardt hij passende arbeid! VOC mentaliteit vindt men tegenwoordig niet op zee maar op 2 kilometer hoogte.
Werkgevers bestudeer de CV’s van uw toekomstige werknemers daarom nauwkeurig en ga alleen met skiërs in zee!
p.s. Die hele wintersport dient ook een hoger doel. Je brengt als gemiddeld Hollands gezin al gauw twee netto maandsalarissen naar het uitverkoren sneeuwgebied. Gezien de lengte van de files die afgelopen vakantie richting de Franse Alpen stonden, kan het niet anders of wij Nederlanders hebben de triple A status van Frankrijk voor eventjes weer veilig geskied. Graag gedaan!