Ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid kennen vele oorzaken. Werknemers melden zich ziek vanwege griep, een ziek kind, een voetbalblessure of ander in het weekend opgelopen ongemak. Maar vooral melden werknemers zich ziek, als ze vrouw zijn. Hier bij Enkwest weten we: ‘arbeidsongeschiktheid, dat is een vrouwendingetje’. Niet dat mannen nooit ziek zijn, maar wel minder vaak en korter. Dat is natuurlijk geen probleem, althans niet voor mannen. Echter wel voor vrouwen. Vrouwen stellen dat zij vaker ziek zijn omdat wij mannen hen niet begrijpen. Dat begrijp ik niet.

Er is een verschil tussen vrouwen en mannen dat er voor zorgt dat eerstgenoemde groep een grotere verzuimbehoefte heeft. Ik snap dat toevallig wel prima. Dat ligt namelijk aan een aantal externe en interne factoren. Voor wat betreft de externe factoren zal een man bijvoorbeeld zelden zijn schouder uit de kom trekken omdat zijn schoudertasje aan een deurklink blijft hangen. Ook letsel als gevolg van een eenzijdig verkeersongeval, dat op zijn beurt het gevolg is van het bijwerken van lippenstift, zal de hardwerkende Nederlandse man nagenoeg niet ondervinden. Het verzwikken van een enkel door de combinatie van een stilettohak met een slecht onderhouden wegdek, is eveneens een voor de gemiddelde man nagenoeg te verwaarlozen verzuimrisico. Tot zover de voorbeelden van externe factoren.

Ik ben er ietwat huiverig voor om de interne factoren aan te stippen, een man stoot op dat terrein al snel zijn neus en kan het daarom beter aan de professional overlaten. Dat lijkt ook te gebeuren met een nieuwe Arbodienst die volledig gericht is op den verzuimende werkneemster. Nu weet ik ook wel dat de goedbedoelde vraag: ‘Je bent zeker ongesteld hè?’, over het algemeen op weinig waarde wordt geschat door de hulpbehoevende werkneemster wiens hormoonhuishouding een overduidelijk negatief effect heeft op de arbeidsprestatie, maar er een complete arbodienst voor oprichten is toch wel een hele verregaande maatregel. Tenminste dat dacht ik totdat ik mijzelf verder informeerde.

De dienstverlener HealthyWoman, waar overigens meerdere vrouwen geholpen kunnen worden, is er voor vrouwen die gedurende alle levensfasen in balans willen blijven en gezond oud willen worden. De onderneming sluit contracten af met werkgevers en verzekeraars zodat vrouwen kosteloos toegang krijgen tot het levensfase-aanbod van HealthyWoman. Eigenlijk best wel een goed idee dus. Jongedames kunnen er terecht bij hun zoektocht naar een gezonde balans tussen werk en privé, moeders krijgen training in het omgaan met schuldgevoel, vrouwen in de overgang wordt zingeving en toekomstperspectief beloofd en vrouwen met veel levenswijsheid leren alles over zorg voor kleinkinderen en mantel. Na de folder gelezen te hebben was ik om.

Gisterenavond kroop ik vol goede moed naast mijn chagrijnige, doch betere helft op de bank. Nu moet u weten dat mevrouw Vluggen inmiddels een fase nadert waarin de hormoonhuishouding af en toe wat in de war is. Desondanks sloeg ik, gesterkt door de nieuw opgedane kennis, mijn arm om haar heen en deelde haar op gewichtige toon mee, dat ik de overgang zag als een periode van reflectie en groei en dat ik volledig achter haar stond in haar queeste naar een nieuwe balans tussen werk en privé. Nadat het even ijzig stil werd, haalde mevrouw Vluggen mijn arm van haar af. Wat er vervolgens volgde was in ieder geval weinig balans in mijn privéleven. Toen mevrouw Vluggen was uitgeraasd, murmelde ik ter verdediging over de nieuwe arbo-vrouwen-dienst met levensfasegerichte hulpverlening die helpt bij het doorbreken van schadelijke lifestylepatronen middels wandeltraining en work-life coaching. Mijn relaas mocht niet baten. “Ik hoef dat ge-zweefdoos niet!” brieste mevrouw Vluggen, “Als ik ergens last van heb, dan neem ik wel een pilletje!”

Hoe moet dat nou goedkomen met het ziekteverzuimgebeuren, als zelfs vrouwen vrouwen niet meer begrijpen?