Deze maand las ik weer eens een berichtje over de combinatie UWV en ICT. Ik citeer eventjes: ‘UWV is tot de conclusie gekomen dat een vergroting van de (sic) verandervermogen noodzakelijk is om de digitale ambities van UWV mogelijk te maken’. UWV en ICT vormen tot nu toe een slecht huwelijk. Op de een of andere manier mondt ieder ICT-project uit in een mislukking en worden de budgetten herhaaldelijk overschreden. Ik weet denk ik hoe dat komt. Waarschijnlijk heeft UWV, net als mevrouw Vluggen, gekozen voor een draadloze internetverbinding.
Op de dag van onze verhuizing stond er een monteur voor onze nieuwe deur. Het heerschap kwam onze digitale ambities verwezenlijken en dat geheel zonder draad. Toen hij klaar was met de installatiewerkzaamheden, mocht ik in m’n werkkamertje testen of ik draadloos verbinding met het web kon maken. Met enige aanwijzingen van zoon nr. 1 leek dat uitstekend te werken.
Inmiddels, een jaar van vele verbroken verbindingen verder, weet ik echter beter.
Internet kan niet draadloos functioneren. In ieder geval niet met een kudde pubers in huis. Deze grootverbruikers (laptopje aan, i-pad op schoot en mobieltje in de hand) trekken alle aandacht van de router, zodat er voor deze hardwerkende Nederlander weinig meer overblijft. Dat weinige wordt overigens tot geheel niets gereduceerd als er ook nog bevriende instagramgenootjes van school worden meegenomen.
Vorige week was ik er klaar mee. Al mijn verandervermogen heb ik in de strijd geworpen en ben op zaterdagochtend vastberaden richting bouwmarkt gereden.
Een kleine honderd euro armer en vele meters internetkabel rijker begon ik even later zacht neuriënd de draad langs de plint te trekken. Dat ging niet eens onaardig, totdat mevrouw Vluggen terug kwam van de kapper en met een venijnig ‘ja, ammehoela!’ duidelijk maakte dat het huis koste wat kost draadloos moest blijven. Ik kon dus het weekend afschrijven, terug naar de bouwmarkt voor een grondkabel (tweehonderd euro) en gewapend met schep en draad de tuin in.
Zondagmiddag half vijf lag de kabel in de grond, de grasplaggen terug in het gazon, de klinkers weer in de bestrating en m’n rug in puin. Het enige werk dat nog restte was een gaatje in de muur om de draad toegang tot de werkkamer te verschaffen. Met mijn zeer mannelijke boormachine zette ik de aanval in. De buitenmuur gaf zich snel gewonnen. De spouwmuur uiteraard ook, maar op het moment dat ik volledig door de binnenmuur heen was en de boor naar buiten trok bleek dat ik helaas nog ergens anders volledig door heen was gegaan.
Toen ik vele krachttermen later eindelijk de hoofdkraan van de waterleiding had gevonden, stond de tuin al aardig blank. De loodgieter wilde tegen een astronomisch ontmoedigingstarief best wel even langs komen op zondag.
UWV heeft 5,7 miljoen euro aan budget beschikbaar om het digitale gebeuren te gaan borgen. Ik kan ze alvast uit de droom helpen; dat gaat veel meer kosten.