In de jaren na Aletta Jacobs is er veel gebeurd. Dankzij hun opstandige penisnijd hebben vrouwen het recht gekregen om naar de stembus te gaan en om het vuilnis buiten te zetten. Dat alleen van het eerstgenoemde recht massaal gebruik wordt gemaakt lijkt het emancipatieproces niet in de weg te staan. Dames hebben en masse de werkvloer betreden en slechts hoogstzelden staakt een vrouw haar betaalde arbeid na het afgeven van de huwelijkse beloften of het ter wereld brengen van nageslacht. Kenniseconomie is het walhalla voor de vrouw die qua opleidingsniveau haar mannelijke collega meer en meer voorbij streeft. De man heeft het nakijken, hetgeen bij arbeiders in de buitenlucht vergezeld gaat van goedbedoeld tweetonig gefluit. De vrouw is het heertje geworden. Penisnijd is de eerste genezen psychische aandoening.

 

Nu zit hem de voltooiing van gelijkwaardigheid van man en vrouw niet zozeer in de aanpassingen van de vrouw. Het is de man die de laatste broodnodige draai heeft gemaakt. De man is nog steeds die vent die zondags het vlees aansnijdt, maar wel nadat hij de hele zondag met een schortje voor in de keuken druk is geweest met zijn meesterlijke boef bourguignon. Terwijl hij de stukjes bleekselderij fijnsnijdt en ernstig kijkend aan een goede rode wijn nipt, denkt hij na over de regelzaakjes van de volgende week: ‘de strijk kan gedaan worden op de papadag, de boodschappen na de afwas en de stofzuiger halen we er na het ontbijt morgenochtend wel even door’.

 

En dan op maandagochtend brengt vader zijn naar keuze 2 tot 5 kinderen naar de basisschool. Dat onvergetelijke plaatje zegt alles. Een man met een bakfiets, zo eentje op twee wielen, waar alle kinderen met hun rugtasjes in zijn gestouwd. Als een soort van kangaroe bewegen ze zich door het verkeer. Ja inderdaad, mannen met een buidel. De penisnijd mag dan zijn verdwenen, ze heeft een waardig opvolger gekregen: opstandige baarmoedernijd.