De Wet werken naar vermogen wil dat beperkte mensen zoveel als mogelijk bij een reguliere werkgever aan de slag kunnen. Werkgevers moeten daarbij worden gestimuleerd door het middel van loondispensatie. Kort gezegd mag een werkgever bij loondispensatie een werknemer minder betalen dan het minimumloon indien de geleverde arbeidsprestatie dat rechtvaardigt.
De SP vindt dat werkgevers meer dan gestimuleerd moeten worden om mensen met een beperking aan het werk te helpen. Binnenkort stuurt de SP het wetsvoorstel ‘bevorderen sociaal ondernemerschap’ voor advies naar de Raad van State. Het wetsvoorstel vraagt van werkgevers om per vijftig werknemers één persoon met een beperking in dienst te nemen. Bedrijven die dit nalaten betalen jaarlijks een solidariteitsheffing in een fonds. Uit dat fonds kunnen dan vervolgens voorzieningen, ondersteuning, werkplekaanpassingen en begeleiding worden betaald voor werkgevers die wel iemand met een beperking in dienst nemen.
Zowel de verplichting om werknemers met een beperking in dienst te nemen als het middel loondispensatie is geen nieuwe regeling. In 1947 werd met de Wet plaatsing mindervalide arbeidskrachten al geregeld dat een lager loon betaald kon worden als de arbeidsprestatie van een mindervalide daar aanleiding toe gaf. Het is niet verwonderlijk dat er in die tijd toenemende aandacht was voor de ‘beperkte’ werknemer. De Tweede Wereldoorlog zorgde ervoor dat in de opbouweconomie iedereen ingezet moest worden. Daarnaast was ten gevolge van de oorlogshandelingen het aantal minder validen sterk toegenomen.
In de Wet plaatsing mindervalide arbeidskrachten werd ook bepaald dat een werkgever 2% mindervalide werknemers in dienst moest hebben. Inderdaad, 1 beperkte werknemer per 50 werknemers.