Een eigenrisicodrager voor de Ziektewet neemt veel taken van het UWV over. Eén van die taken is de re-integratie van de werknemer en daarvoor kan het nodig zijn om een afspraak met een casemanager te plannen. Als een werknemer vervolgens niet op een afspraak verschijnt kan dat reden zijn om een maatregel op te leggen. Dat moet dan wel zorgvuldig gebeuren.

De Rechtbank in Den Haag mocht zich onlangs buigen over een opgelegde maatregel, waar de Ziektewetgerechtigde werknemer het niet mee eens was. Zijn voormalig werkgever had de maatregel opgelegd omdat de werknemer tweemaal niet was verschenen op een afspraak met zijn re-integratiebureau. Het maatregelenbesluit voor de socialezekerheidswetten bepaalt dat dan de uitkering wordt verlaagd met 10 procent, met een mogelijkheid van afwijking tot ten minste 5 procent of ten hoogste 30 procent van het uitkeringsbedrag, gedurende ten minste twee maanden. De mogelijkheid van afwijking is er om de sanctie te verhogen of verlagen naar gelang de verwijtbaarheid van de werknemer. De werknemer vond echter dat er überhaupt geen maatregel opgelegd mocht worden en ging in bezwaar tegen de opgelegde maatregel.

De werknemer was niet verschenen omdat hij de afspraken was vergeten. Normaal gesproken zou dat niet kwalificeren als geldige reden, maar dat lag in dit geval anders. De werknemer lijdt namelijk aan ernstige psychische problemen en heeft daarvoor zware medicatie. Als gevolg hiervan heeft de werknemer last van ernstige vergeetachtigheid en moeite om afspraken na te komen en data te onthouden. De werkgever ging niet mee in dit verhaal. Inmiddels was er al een WIA-beoordeling geweest en daaruit volgde dat er weliswaar sprake is van ernstige psychische klachten, maar geen onvermogen in het persoonlijk en sociaal functioneren.

Om tot een uitspraak te komen is de rechter in het Reglement behandeling bezwaarschriften UWV gedoken. Hierin staat dat als een werknemer bezwaar heeft aangetekend op basis van medische gronden, het UWV of de eigenrisicodrager een oordeel van een verzekeringsarts bezwaar en beroep moet vragen. Dit is niet gebeurd en hoewel de werknemer inmiddels door een verzekeringsarts is gezien, is dit voor een ander doel geweest en bovendien ging het daarbij niet om een verzekeringsarts bezwaar en beroep. De rechter geeft de werknemer daarom gelijk en draagt de eigenrisicodrager op het bezwaar van de werknemer opnieuw in behandeling te nemen[1].

Het geheel of gedeeltelijk, tijdelijk of blijvend weigeren van een Ziektewetuitkering wordt een maatregel genoemd. Hoe hoog de korting moet zijn en hoe lang deze moet duren staat vermeld in het ‘Maatregelenbesluit Sociale verzekeringswetten’. Er zijn vijf categorieën maatregelen die oplopen in ernst van de overtreding en hoogte van de maatregel. Een korting op een Ziektewetuitkering varieert tussen de 2 procent en 100 procent. Als er sprake is van Ziektewet eigenrisicodragerschap dan hebben zowel UWV als de eigenrisicodrager een rol bij het opleggen van een maatregel. Het UWV geeft pas een beschikking af wanneer de eigenrisicodrager aan UWV een voorstel voor een beschikking heeft gedaan. Dit voorstel doet de eigenrisicodrager direct als het afgeven van een beschikking nodig is. De eigenrisicodrager adviseert dus het UWV waar het gaat om het nemen van beslissingen.

Meer weten over Ziektewet eigenrisicodragerschap? Enkwest schreef er een handig boek over. Meer informatie