Genuanceerd en nuchter.

 

 

Nee, joh! Mijn mening is dat er best wat van werkgevers gevraagd wordt, maar dat zij er zelf enorm veel bij te winnen hebben als re-integratie snel en duurzaam tot stand komt. Ook het UWV is in de meeste gevallen redelijk in de beoordeling, dus ik zie het niet somber in. Helaas zijn er nogal eens gevallen waarin snelle en/of duurzame re-integratie niet makkelijk gaat. Zo was ik vorige maand betrokken bij een werkneemster van 61 jaar die maar niet tot structurele werkhervatting kon komen.

 

 

Die vrouw is zo’n twintig jaar geleden in dienst getreden bij een zorginstelling. Zo’n tien jaar geleden is zij na een ziekteperiode gekeurd voor de WAO en rond de twintig procent arbeidsongeschikt verklaard. Vanaf dat moment heeft zij een frequent verzuim-/arbeidsongeschiktheidsverleden opgebouwd en is er zelden sprake geweest van een maand zonder verzuim. Op een gegeven moment heeft ze een passende functie aanvaard, maar bijna twee jaar geleden ging het weer mis. In de periode daarna is er sprake van zeer frequent , maar kort verzuim. De oorzaak ligt steeds in dezelfde klachten als die waarvoor zij een WAO-uitkering toegekend heeft gekregen.

 

 

Nee, dat heet tegenwoordig WAO artikel 39a.

 

 

Geen punt, maar voor ophoging van de WAO met een verkorte wachttijd moet de verergering binnen vijf jaar na de toekenning zijn ingetreden. De werkgever moet dus gewoon loon doorbetalen en re-integratieactiviteiten ontplooien. Er is toen een arbeidsdeskundige aan de slag gegaan die vaststelde dat de werkneemster niet geschikt is voor het eigen werk en dat het eigen werk ook niet passend te maken is door voorzieningen of aanpassingen. De arbeidsdeskundige vindt wel dat de werkneemster mogelijk geschikt is voor ander werk bij de eigen werkgever of passende arbeid op de arbeidsmarkt. Hij adviseert om een re-integratiebureau in te schakelen.

 

 

Nee, er was namelijk al een onderzoek uitgevoerd om te beoordelen of re-integratie tweede spoor haalbaar was. Daaruit blijkt dat de beperkingen, het éénzijdige arbeidsverleden en de leeftijd van de werkneemster, de reële afstand tot de arbeidsmarkt zeer fors maken. Van ode werkgever mag je dan niet verwachten dat zij veel kosten maken voor een re-integratietraject dat geen tot zeer weinig kans van slagen heeft.

 

 

We hebben de onderzoeksresultaten en onze conclusie voorgelegd aan UWV en vandaag bleek, dat zij onze visie ondersteunen. UWV acht dat er wel sprake is van een urenbeperking en zij zien de aangeboden arbeid wel als passend. Een heel verstandige mening dus van het UWV, die er voor zorgt dat er vanaf nu reëel met deze re-integratie kan worden omgegaan en er geen onnodige kosten meer worden gemaakt. De besparing om geen tweede spoor op te starten zal zo rond de 5.000 Euro liggen, maar nog veel belangrijker vindt de werkgever het dat hij precies weet waar hij aan toe is.