We zijn door een werkgever gevraagd om naar de verzuimbegeleiding van zijn langdurig zieke werkneemster te kijken. De werkgever heeft het idee dat er geen schot in de zaak zit en het tweede ziektejaar is al een flink eind op weg. Er is onlangs een arbeidsdeskundig onderzoek geweest en dat was voor de werkgever uiteindelijk de aanleiding om aan de bel te trekken.

Hoezo? Dat is toch uitstekend als de re-integratie moeizaam verloopt?

Het was niet zozeer het onderzoek, maar het feit dat het tweede spoor traject dat in het onderzoek werd geadviseerd te laat werd ingezet. Toen ik het trajectplan doornam, bleek bovendien dat er door het re-integratiebedrijf geen richting werd bepaald. Op basis van een beroepskeuzetest zocht werknemer naar functies als activiteitenbegeleider, maatschappelijk werker etc. Kortom, mensgerichte functies.

Gezellig

Ja, behalve als je beperkingen op persoonlijk en sociaal functioneren liggen. Bij de functies uit de beroepentest komen juist de capaciteiten op het vlak van persoonlijk en sociaal functioneren sterk naar voren. De werkneemster is daarvoor, gelet op haar  mogelijkhedenlijst, die overigens niet meer recent was, op z’n zachtst gezegd beperkt. Ik ben het hele re-integratiedossier gaan doorspitten en kwam daar meer opmerkelijke zaken tegen. Zo was de probleemanalyse een aantal weken te laat gemaakt en was er daarna een jaar lang geen bedrijfsarts in beeld geweest. Er was wel een soort van opbouwschema opgesteld, maar waarop die nou eigenlijk was gebaseerd werd niet duidelijk uit de stukken. Al met al kreeg ik het idee dat dit een traject was wat niet door UWV bejubeld zou worden.