Terug naar overzicht
30 november 2018

En-kwestie: Zoon nummer 2

Net zoals iedere volwassen man loop ik niet warm voor veranderingen. Ik ben gewend aan hoe het nu gaat, dat voelt comfortabel en iedere wijziging betekent een inbreuk op mijn geluk. Gelukkig is het wel zo, dat niet alle mannen onbehagen voelen bij iedere wijziging. Het onderwerp van wijziging moet je interesse hebben. Neem bijvoorbeeld Zwarte Piet, of minder ingrijpend; de AOW. Er zijn heel veel mannen die vinden dat de AOW niet mag wijzigen. Sterker nog: eerdere wijzigingen van de AOW moeten zelfs teruggedraaid worden! Minister Koolmees mag het oplossen, maar dat gaat natuurlijk niet lukken. Alles verandert en daar moeten wij mannen uiteindelijk gewoon mee leren leven. Gelukkig interesseren Piet en de AOW me niet zo veel, daar zal ik nog wel te jong voor zijn. Dat ligt anders met zoon nr. 2.

Inschrijven voor onze gratis Digi-kwest nieuwsbrief.

Als de jongste van drie is zoon nr. 2 mijn oogappeltje sinds eerst zoon nr.1 en vervolgens dochterlief met volle vaart de puberfase inrolden. Anders dan zijn grote broer en zus klimt zoon nr. 2 nog regelmatig op schoot, zegt nauwelijks ‘Ja maar..’ terwijl je geen vraag hebt gesteld, zegt ‘Sorry papa’  als dat een logische en gewenste reactie is, doet zijn huiswerk goed en tijdig, ruimt zijn kamer op en vertoont geen hormonaal gedrag. Mijn oogappeltje begint echter beurze plekken te vertonen; zoon nr. 2 verandert. Maar ik wil het niet.

De eerste aanwijzing voor de onafwendbare teloorgang van het ventje verscheen bij de aanvang van het tweede semester. Vanaf dat moment worden in zijn brugklasje geen letters meer gehanteerd maar cijfers. In wezen een simpel systeem: 6 tot 8 is voldoende, erboven is alles goed en eronder dramatisch slecht. Toen het heerschap thuiskwam met een 7 voor aardrijkskunde vond hij dat uitzonderlijk goed. Nu is een 7 natuurlijk helemaal niet goed, maar voldoende. Ik vroeg me dus af wat zoon nr. 2 dan als voldoende zou kwalificeren. Dat mochten we vorige week meemaken toen hij met een 5,3 voor een proefwerk Frans huiswaarts keerde. Maar dat lag niet aan hem. De mentor had het niet goed uitgelegd, het verkeerde huiswerk opgegeven, een veel te moeilijke toets gegeven die bovendien te lang was om hem in de beperkte tijd af te ronden. Eigenlijk moesten we blij zijn dat hij ‘zo goed als een voldoende’ had gescoord, want de rest van de klas had de toets nog veel slechterder gemaakt. Enfin.

De tweede aanwijzing volgde al snel. Zoon nr. 2 belde om te vertellen dat hij na school ging ‘chillen’ met een vriend. Uiteraard wilde ik weten bij welke vriend en waar deze jongeman dan woonde. Dat vond meneer echter niet nodig en volstond met de mededeling dat de plaats van handeling vlakbij school was. Geduldig legde ik hem uit dat ik de exacte locatie nodig had in geval van eventuele calamiteiten. Schoorvoetend bekende hij dat het adres hem volledig onbekend was. ‘Maar met wie ga je dan afspreken? ‘, vroeg ik enigszins vertwijfeld. Na een lange stilte murmelde hij: ‘Met Melissa…’.

Verschrikkelijk is het. Hij is verminderd actief, ligt het liefst op bed met telefoon in de aanslag, geeft antwoorden van een halve lettergreep en zegt woorden als ‘Boejuh’. Verder is zijn ordeningsvermogen volledig naar de gallemiezen. Zo slingert zijn schooltas in de woonkamer, zijn kleren overal als het maar op de grond is en serviesgoed verzamelt hij op zijn slaapkamer. Ik weet dat het normaal is en dat het ieder (normaal) kind gebeurt, maar ik vind dat die hele puberteit gewoon zo enorm niet bij hem hoort.

Afgelopen weekend kwamen zijn opa en oma op visite. Ik was compleet verrast dat hij de moeite nam om uit zijn bed te stappen en helemaal naar beneden te komen om ze beleefd te groeten. Nog verbaasder werd ik toen hij vervolgens besloot om eens lekker bij me op schoot te kruipen. Nu is het ventje nog maar een halve kop kleiner dan zijn vader, heeft inmiddels dezelfde schoenmaat en hoewel hij me de eerste veertig jaar niet zal inhalen voor wat betreft gewicht, was het toch een behoorlijke massa die op mijn bovenbenen plaatsnam. Al snel begon dan ook de handel te verzuren en te slapen. Toch heb ik niet geklaagd. Ik ben stil blijven zitten en ondanks de toenemende kramp in mijn benen en de merkwaardige lucht die van het hormonenlijfje afkwam heb ik intens genoten van misschien wel het laatste schootmomentje met zoon nr. 2.