Staatssecretaris Tamara van Ark is lekker bezig. Dat komt omdat ze een draai van zo’n 180 graden heeft gemaakt. Ik heb het daarbij natuurlijk over loonkostensubsidie. Nog geen jaar geleden wilde de Staatssecretaris loonkostensubsidie afschaffen en iedereen aan de loondispensatie helpen. Inmiddels is de situatie volledig omgekeerd. Loondispensatie ligt zo goed als in de prullenbak, loonkostensubsidie is volledig door haar omarmd en wordt nog eens verbeterd ook. Dit soort onverwachte omwentelingen kunnen een aangename verrassing zijn. Bij ons thuis is momenteel ook sprake van een ware omwenteling, maar ik kan helaas niet zeggen dat ik door deze 180-gradendraai aangenaam verrast ben.

Onze jongste en tevens oudste dochter doet dit jaar eindexamen van de middelbare school. Afgelopen vrijdag is het feest begonnen, maar eigenlijk al twee weken eerder. Ik weet niet wat er in het beste kind gevaren is, maar ze is onherkenbaar veranderd. Vijf jaar en elf maanden lang heeft ze hoegenaamd niets voor school uitgevoerd, althans; het is mij niet gelukt om enige vorm van studieactiviteit waar te nemen. Maar goed, alles zou prima in orde komen en wij opvoeders moesten ons er in ieder geval niet mee bemoeien. Iedere rapportvergadering over ons opstandige scholiertje werd door de mentoren beëindigd met de verzuchting: ‘nou, vooruit dan maar weer’. Volgens mij niet zozeer omdat het docentenkorps verwachtte dat het wel los zou lopen in de volgende klas, maar om de tijd van ons opstandig studentje op de middelbare school tot het allerminimumst te beperken. Het aantal ‘ja-maars’ dat een leraar aankan kent immers ook zijn grenzen.

Hoe anders is alles nu. Sinds een week of twee studeert het kind minstens acht uur per dag. Nu weet ik dat ik er om gevraagd heb, zo’n 5 jaar en elf maanden lang, maar ik weet nu dat er een keerzijde aan het verhaal zit. Ze heeft namelijk het huis overgenomen. Haar kamer heeft ze in de afgelopen jaren net zo vaak opgeruimd als dat ze in die periode een studieboek heeft geopend. Het gevolg is dat er aan haar bureau geen plek meer is om te studeren. Omdat ze moet studeren heeft ze geen tijd om haar kamer op te ruimen en dankzij die vicieuze cirkel is de woonkamer haar studeerkamer geworden. Het hele gezin loopt op kousenvoeten door de kamer, de t.v. staat er werkeloos bij net als de radio. Omdat er alleen tijd is voor studie, is er geen tijd om kleren in een wasmand te deponeren, een bord in de vaatwasser, een leeg melkpak in de prullenbak et cetera et cetera. Omdat het doel de middelen heiligt mag ik er van mevrouw Vluggen niks van zeggen. Ook niet dat ze wel tijd heeft om met haar vriendje gezellig te gaan lunchen in de stad, maar blijkbaar geen tijd heeft om voor haar gebruikte theezakjes een betere laatste rustplek te vinden dan de gootsteen. Nee, zij moet immers ook tijd hebben voor ontspanning.

Inmiddels is van ontspanning bij mij geen sprake meer en zelfs voor mevrouw Vluggen wordt het af en toe teveel. Gisteren toen ik liep te mopperen over de dertien gebruikte handdoeken die ons soms schone dochtertje op de grond had laten vallen, stormde mijn soms liefhebbende echtgenote de badkamer in. Of ik niet eens kon ophouden met m’n negatieve gezeur en dat ik blij moest zijn dat dochterlief zo haar best deed en… Midden in haar betoog werd de deur van de badkamer opnieuw geopend. Of we wat zachter konden schreeuwen, want ze kon zich zo niet op geschiedenis concentreren. Mevrouw Vluggen heeft sinds deze vriendelijke interruptie officieel examenstress.

Nog een paar weken en dan is het examen en de middelbare schoolcarrière van onze draaikont voorbij, hoop ik. Die enorme draai in studieactiviteit valt me behoorlijk zwaar en ik kan niet wachten tot ik m’n woonkamer weer terug heb. Slechts één gedachte sleept me er doorheen; wat heerlijk dat ze  de vijf jaar en elf maanden ervoor zo goed als niks aan haar studie gedaan heeft. Ja, inderdaad, zelfs ik maak wel eens draai van 180 graden.