Ieder kabinet dat ik tot nu toe meemaak, wil dat er geparticipeerd wordt op de arbeidsmarkt. Om dat te regelen worden zowel stok als wortel ingezet. De werkloosheidsuitkering wordt met de stok hardhandig verkort, de AOW–wortel wordt steeds iets verder vooruit gehouden en de WIA spant de kroon met een stok-vervolguitkering en een wortel-loonaanvulling. Het lijkt te werken: De WW loopt leeg en de WIA niet meer vol. Het is dus niet verwonderlijk dat de stok en wortel methode aan populariteit wint en inmiddels ook in het Nederlandse gezinsleven zijn intrede heeft gedaan. Het harmonieuze gezin Vluggen vormt uiteraard geen uitzondering.
Momenteel zijn we met de stok & wortel-methode vooral druk met zoon nr. 1, die inmiddels de 18-jarige leeftijd heeft bereikt. Die mooie leeftijdsgrens voor volwassenheid betekende voor mij altijd dat je vanaf dat moment echt zelfstandig bent. Inmiddels weet ik wel beter. Zoon nr. 1 is ook na zijn achttiende verjaardag verre van zelfstandig; hij is hooguit zelfliggend.
Thuis ben ik vooral de stok en mevrouw Vluggen de wortel. Dat laatste weet ik overigens pas sinds afgelopen week en ik kan u vertellen, mevrouw Vluggen is een uitstekende wortel. Ruim drie jaar heb ik geprobeerd om enige beweging te krijgen in onze eerstgeborene. Hij was echter met geen stok van bed of bank te krijgen. Zelfs het aanbod van een mooie studentenkamer liet hij aan zich voorbij gaan, omdat hij te lui -en uiteraard te laat- was om te reageren. Mevrouw Vluggen is zich er vorige week even mee gaan bewortelen en een miraculeuze gedaantewisseling heeft zich voorgedaan. Er ligt geen krabbend jongmens in badjas meer op mijn bank. Er komt geen slungel om half twee ’s middags naar beneden gesloft om een ontbijtje te scoren en nee, ook de slome duikelaar die bij het avondeten zuchtend met zijn voorhoofd op de tafel leunt is verdwenen. Zoon nr. 1 is nu niet alleen een energieke jongvolwassene, dankzij het ingrijpen van mevrouw Vluggen gaat hij deze week ook nog eens ‘op kamers’!
Ik heb het allemaal zien gebeuren en kan dus uit de doeken doen hoe het werkt. Het gaat om drie woorden: geld, veel geld. Toen zoon nr. 1 vorige week terug van de universiteit kwam en neerplofte op de bank, schuifelde mevrouw Vluggen behoedzaam naar hem toe met de i-pad in de hand. ‘Kijk’, zei ze poeslief, ‘ik zag dit tweepersoonsbed en dacht, dat is nou echt iets voor jou’. ‘En deze bureaustoel, ken je dat model?’ ‘Er zit zelfs een ligstand op’. Zijn interesse was gewekt. In een krap halfuurtje werd hem een complete inboedel voor een zeer ruim bemeten studentenkamer voorgeschoteld en met elk artikel dat langskwam werd zoon nr. 1 enthousiaster. Na de zin: ‘kijk eens wat een mooi stevig bureau, daar past prima een nieuwe laptop op…’, was hij definitief om.
Morgen trekt onze student in zijn kamertje. ’s Avonds mag ik er drie keer heen rijden met een lege portemonnee en een volle boedelbak. Als ik dan het bed, de kasten en het bureau in elkaar heb gezet mag ik afscheid nemen van onze eerste nestverlater. Ik weet nu al dat ik het thuis akelig leeg zal vinden, zo’n bank zonder die luie lamstraal er overheen gedrapeerd. Maar niemand zal me dat ooit horen toegeven. Nou ja, misschien alleen mevrouw Wortel, eh Vluggen dan natuurlijk.