Terug naar overzicht
11 januari 2019

En-kwestie: Sportzorgen

Werkgevers in het MKB moeten ontzorgd worden. De verstandige lezer vraagt zich bij een dergelijke zinssnede af: ‘Hoezo? Daar heeft hij toch werknemers voor?’ Volledig juist, maar vreemd genoeg krijgen de door werknemers ontzorgde werkgevers zorgen van ontzorgende werknemers. Minister Koolmees heeft daarom samen met MKB-Nederland en het Verbond van Verzekeraars de MKB-Verzuim-ontzorg-verzekering bedacht. Ik lig er niet wakker van, maar wat me wel verontrust is de link die door de minister wordt gelegd met de WIA. Koolmees heeft tal van geplande WIA-maatregelen geschrapt met de mededeling dat de MKB-verzuim-ontzorg-verzekering al de WIA-instroom gaat beperken. Dat is natuurlijk geklets.

Inschrijven voor onze gratis Digi-kwest nieuwsbrief.

Als je WIA-instroom wilt aanpakken moet je niet bij het MKB zijn; daar gaat het al hartstikke goed. Kleine werkgevers hebben veel minder ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid dan grote werkgevers. Bovendien is de totale loonsom van de MKB-werkgevers krap 10 procent van de totale loonsom in Nederland. Daar nog wat WIA instroom beperken zet geen zoden aan de dijk. Kortom; de WIA-beperking dankzij ontzorgde MKB’ers klinkt leuk voor de toeschouwers in de Tweede Kamer, maar zorgt inhoudelijk niet voor verbetering. Wat dat betreft lijkt het nogal op het verschil in sportbeleving, dat bestaat tussen het topfitte echtpaar Vluggen en onze kinderkes. Onze kleine atleten sporten namelijk ook enkel en alleen voor de toeschouwers, terwijl ze er geen grammetje fitter van worden. Mevrouw Vluggen en ik daarentegen zijn door de stijgende leeftijd en- uiteraard in mindere mate- ons onvermogen enkele kwalijke eet- en drinkgewoontes uit te bannen, regelmatig in de sportschool te vinden om onze conditie enigszins op peil te houden.

Het verschil openbaart zich misschien het duidelijkst met het sportgedrag van onze dochter. Haar sportbeleving bestaat louter uit het vinden van tal van hippe sportoutfitjes en deze vervolgens stuk voor stuk als een volleerd model te tonen in onze woonkamer. Als ze vervolgens met een blij gezichtje vraagt wat we er van vinden, krijg ik een flinke por van mevrouw Vluggen, waarna ik wijselijk besluit glashard tegen mijn dochter te liegen.

Zoon nummer één gaat wel tot actie over. In de sportschool laat hij echter alle fiets- ren- en roeiapparaten links liggen en loopt, de borst vooruit, armpjes iets van het lichaam af, trots richting de gewichtjes. Vervolgens is hij een dik uur druk doende met het optillen dan wel wegduwen van stukken metaal. Tussen het gekreun door lurkt hij aan een bidon met eiwit-shake om de spieropbouw een handje te helpen. Of het spulletje werkt vraag ik me af, maar wat het in ieder geval duidelijk doet is het darmstelsel van zoon nr. 1 volledig ontregelen. Ik heb echter de indruk dat hij daar minder van onder de indruk is dan de rest van het gezin.

Als laatste is er dan nog zoon nr. 2 die net als broer en zus enkel sport voor de bühne. Te pas en vooral te onpas laat hij het effect van zijn oefeningetjes zien door zijn shirt ietwat omhoog te trekken. Hij murmelt dan iets over ‘vakjes’, trekt een grimas en slaat met de vuist enkele malen in de navelstreek. Ik zie vooral een veel te dure onderbroek en een veel te wit en mager jongensbuikje, maar goed; als het kind gelukkig is..  Ik heb wel het angstige vermoeden dat de halve brugklas in de pauze met het shirt omhoog getrokken elkaar en zichzelf staat te bewonderen en ben blij dat ik in een andere tijd ben opgegroeid.

Enfin. Hoe nu verder met de beperking van de WIA-instroom? De MKB-ontzorgactie gaat niet helpen, zoveel is duidelijk. Misschien iedere werknemer verplicht aan het sporten? Dat gaat zeer zeker bijdragen aan fittere werknemers! Nou ja, behalve bij de jongere exemplaren natuurlijk.