Goede dienstverlening voor de klant staat centraal bij UWV. Om hiervoor handvatten te bieden aan zijn medewerkers, investeert UWV veel in onderzoek om kennisproducten te ontwikkelen. Het gaat hierbij om nieuwe methoden, instrumenten of werkwijzen. Deze producten worden echter niet altijd of onvoldoende toegepast in de praktijk. Mooie zinnen, ze zijn dan ook niet van mijzelf, maar van twee onderzoeksters van het UWV. Zij willen achterhalen waarom nieuwe producten van het UWV niet altijd goed ‘landen’ bij de eigen medewerkers. Het gaat blijkbaar zo mis dat UWV er een volledig kennisverslag aan wijdt. Ik kijk er niet van op. Het is gewoon bijzonder lastig om een bepaald product alleen voor zijn eigen specifieke doel te gebruiken. Vooral voor vrouwen. Ik moest daaraan denken toen ik zaterdagmiddag mopperend richting bouwmarkt fietste om weer eens nieuwe schroevendraaiers aan te schaffen.

Toen wij enkele jaren geleden onze huidige woning betrokken, mocht ik vanuit budgettaire overwegingen de eerste verdieping voorzien van een laagje kliklaminaat. Aangezien ik me nog levendig kan herinneren wat het effect van die klus was op mijn rug en knieën, ben ik van mening dat het vloertje nog wel wat jaartjes mag blijven liggen. Mevrouw Vluggen heeft echter een andere mening. Er moet vloerbedekking komen. Hoogpolig. Daarvoor moet uiteraard eerst het laminaat ontklikt en alle kamers leeggemaakt worden. Bovendien vindt mijn lieve laminaatontkenster dat er dan eindelijk wel eens plinten mogen komen. Als er mooie plintjes zijn, dan moeten de muren uiteraard ook worden opgefrist en als de muren weer stralend wit zijn gesaust, dan mag het plafond niet achterblijven. Enfin. Ik kon weer eens een weekend afschrijven voordat die goed en wel begonnen was.

Gelukkig was mijn kleine kluskoningin van harte bereid om ook de handen uit de mouwen te steken; ze zou de plinten voorzien van een mooi hoogglanzerig verfje. Terwijl ik bezig was de stopcontacten te verwijderen, zag ik uit mijn ooghoek dat mevrouw Vluggen een verfblik opende met een mij maar al te bekend voorwerp. Het was een van mijn nieuwe schroevendraaiers. Ik had nieuwe aangeschaft omdat de vorige schroevendraaiers door mijn doldwaze doe-het-zelfster waren gebruikt om onkruid tussen de tuintegels weg te krabben. Ik vermoed dat ze denkt dat die krengen schroevenopenerkrabberdraaiers zijn. Toen het blik eindelijk open was, zocht mevrouw Vluggen tevergeefs naar een roerhoutje en greep dus maar weer naar mijn gloednieuwe geliefde voorwerp. Voordat ik haar liefdevol toe kon schreeuwen dat dit echt niet de bedoeling was, schoot mijn schroevendraaier pardoes uit de schroef, schokkend diep het stopcontact in.

Ik snap er niks van. Hoe zou haar reactie zijn als ik met haar nagelvijl de plintjes zou gaan schuren, ze vervolgens een lik van haar mascara zou geven en mooi af zou kitten met haar lippenstift? Schroevendraaiers moeten schroeven draaien. Af en toe. Vooral moeten ze echter helemaal schoon en blinkend in de schuur op een rijtje naast elkaar hangen zodat ik er tevreden naar kan kijken. Iedere echtgenoot weet dat dat het eigen specifieke doel van gereedschap is; een beetje mooi en ongebruikt zitten te wezen. De term ‘doe het zelf’ slaat heus niet op de nijvere echtgenoot die de klussen liever niet uitbesteedt. Het slaat op de eerste gedachte die in hem opkomt als zijn lieve echtgenote weer eens met een heidens karwei komt aanzetten. Met je eigen schroevendraaier.