Er is wat malloterigs aan de hand in verzekeringsland. Specifieker gezegd; in inkomensverzekeringsland. Het gaat bij die gekkigheid om verzuimverzekeraars, wat in beginsel toch nobele instituten zijn. Dat nobele uit zich meestal bij werkzieke werknemers. Werkgevers met ziek personeel moeten namelijk ineens van alles en vooral veel loon betalen voor niks en dan schiet de verzuimverzekeraar te hulp. Hulde! Nu blijkt echter dat verzekeraars zich steeds vaker gaan bemoeien met iets dat volledig buiten hun expertise ligt: het personeelsbeleid van de verzekerde werkgever. Verzekeraars vinden dat werkgevers afscheid moeten nemen van een werknemer met een tijdelijk dienstverband zodra deze ziek is. Of die werknemer het allerbeste is wat de werkgever ooit is overkomen maakt niet uit. Weg ermee en anders telt de verzuimverzekering niet meer voor die werknemer. Verzekeraars moeten hun premiebetalende klanten niet in de problemen brengen en zich vooral niet bemoeien met een relatie tussen twee andere partijen. Ik moest daaraan denken toen zoon nr. 1 vertelde dat hij een relatie was aangegaan. Of eigenlijk niet, of tenminste; ik weet het eigenlijk niet zeker.

Het was eigenlijk niet voor mijn oren bestemd, maar toen zoon nr. 1 afgelopen weekend zijn vuile was kwam brengen, vertelde hij zijn schone was halende zuster over zijn prélatie. Meer vanuit een reflex  dan interesse verbeterde ik hem met de suggestie de Pé uit zijn prélatie te halen. Ik wou dat ik het niet had gedaan. In een klein halfuurtje ben ik tureluurs gekletst door mijn eigen kleine Oprah en dr. Phil. Mocht u toevallig kinderen hebben waarvan u vermoedt dat het ooit relatiemateriaal gaat opleveren, lees dan vooral aandachtig verder.

Vroeger was niet alles beter, maar wel makkelijker. Je kreeg verkering en als je wat beters tegenkwam dan maakte je het uit. Met de volgende verkering kwam je in de fases verloving, trouwerij en zwangerschap. Die laatste drie fases tot droefenis van de betrokken ouders niet noodzakelijkerwijs in de aangehaalde volgorde. Er zijn nu oneindig veel meer fases. Je start met een scharrel, tenminste als het wat serieuzere vormen aanneemt. Daarvoor is er sprake van een twarrel, inderdaad; een twijfelachtige scharrel of een barrel, dan wordt het niks. Als er sprake is van toenemende kwaliteit in de omgang, dan promoveert men tot kwarrel. Ik verzin dit dus niet. Blijft het allemaal een beetje onduidelijk dan is de potentiele partner niets meer dan een verwarrel. Zoon nr. 1 is inmiddels de stadia potentiela en eventuela doorgekomen en heeft nu dus een préla. Ik heb begrepen dat eerst nog de prille relatiefase (prilla) komt voordat het ‘dik aan’ is (u raadt het al: een dréla). Ik neem aan dat tegen die tijd mevrouw Vluggen en ik aan de beurt zijn om te bekijken of we het eens zijn met zijn keuze.

Onze eerlijke mening komt het jong natuurlijk niet te weten, of het moet in de toekomst tot een relatiebreuk komen (is dat een breula?). Tot die tijd niets dan positiefs en daar zouden de inkomensverzekeraars best een voorbeeld aan mogen nemen. Een werknemer met een tijdelijk contract heeft immers een prilla met zijn (k)werkgever en je moet ze ongestoord de kans geven om de ontwikkeling tot dréla en seriéla een kans te geven!