Het piept en kraakt bij het UWV waar het gaat om de WIA-claimbeoordelingen. Om het tekort aan verzekeringsartsen op te vangen worden allemaal prima voorstellen gedaan aan het ministerie van Sociale Zaken & Werkgelegenheid, maar het zijn paarlen voor den zwijnen. De minister is te druk aan het informateuren op de Zwaluwenberg en laat de beoordelingsellende over aan een jonge Staatssecretaris die pas afgelopen zomer is benoemd. Nu is een minister eigenlijk een soort omhooggevallen Tweede Kamerlid en als het Kamerlid iets minder hoog valt, dan is er sprake van een Staatssecretaris. Enfin, we mogen op dit dossier dus geen wonderen verwachten. Intussen worden WIA-herbeoordelingen niet meer uitgevoerd als een UWV-arts het nodig vindt, maar enkel als een werknemer, werkgever of verzekeraar erom vraagt. Een piepsysteem dus. En als we piepsystemen gaan volgen, dan moet het uiteindelijk wel misgaan. Ik moest daaraan denken toen onze dochter vorig weekeinde begon te piepen.

In nestje Vluggen piept er momenteel weinig. Dat komt omdat twee derde van ons kroost ‘op kamers’ zit. Concreet betekent dit dat je als ouder je slechts enkel en alleen in het gezelschap van kind mag verheugen, wanneer laatstgenoemde iets tekortkomt. Meestal gaat het dan om liquide middelen, af en toe om schone was, soms om trek in gezond eten en zelden om ouderliefde. Dochterlief was vorig weekend weer eens zo attent om ons met een liefdevol bezoek te vereren. Ze had namelijk een vervoerstekort en kwam onze auto lenen. Mevrouw Vluggen vindt dat altijd prima en oordeelt dat ons wegpiraatje lekker veel moet oefenen. Ik ben het daar natuurlijk mee eens, maar denk dat dochterlief daar beter mee kan wachten tot ze zelf een eigen auto heeft. Hoe dan ook; ik denk dat u wel kan bedenken wat mevrouw Vluggen denkt over mijn blijkbaar bedenkelijke gedachtes. Zaterdagmiddag vertrok ons coureurtje dus met onze auto richten de Ikea. Dapperheid kan haar niet worden ontzegd.

Een kwartiertje later piepte de telefoon van mevrouw Vluggen. Aan de andere kant van de lijn begon dochterlief te piepen over een klein ongelukje en dat het fijn was dat ze zelf niets mankeerde en bovendien leek er niks te lekken aan de auto en het was niet haar schuld. Dochter Deuk was in de parkeergarage druk aan het achteruit inparkeren geslagen en was uiteindelijk op een paaltje tot stilstand gekomen. Ze had de paal uiteraard niet gezien omdat ze überhaupt niet gekeken had. Als ze achteruit rijdt geeft ze namelijk net zolang gas tot het piepsysteem van de auto aangeeft dat het hoog tijd is om het rempedaal in te trappen. Welnu; de vermaledijde auto had de euvele moed gehad om niet tijdig te piepen. Dat hij nu een enorme deuk in zijn achterste had was dus gewoon zijn eigen schuld. Blijkbaar is het vrouwenlogica want mevrouw Vluggen was het roerend met haar eens en of ik even het piepsysteem wilde fixen. Nou, dat wil ik dus niet.

Ik wil af van de piepsystemen. Gewoon weer lekker zelf kijken. En dat geldt natuurlijk ook voor de WIA-beoordelingen. We zitten helaas met een piepjonge staatssecretaris. Voordat hij een telefoontje van een piepende dochter vanuit een parkeergarage krijgt, zal de WIA wel uitgepiept zijn vrees ik.