Terug naar overzicht
08 februari 2019

En-Kwestie: PardonBalans

Afgelopen week hebben we bij Enkwest het genoegen mogen smaken om het Kamerdebat over de toekomstige Wet Arbeidsmarkt in Balans te volgen. Tweede Kamer debatten zijn de volwassen kopie van welles-nietes-discussies in de Nederlandse zandbakken op schoolpleinen. Het debat over Wab vormde helaas geen uitzondering. Koolmees vertelt over zijn plannen, de oppositie legt uit waarom de plannen ridicuul zijn, waarna Koolmees uiteenzet waarom die redenatie niet deugt. Regeerakkoorden zitten volgens coalitiepartijen nimmer in beton gegoten alleen blijken wetswijzigingen die de niet regerende partijen voorstellen altijd zo abominabel. Af en toe is er gelukkig een verrassing in de Haagse voorspelbaarheid. Zo was er vorige maand het kinderpardon.

Inschrijven voor onze gratis Digi-kwest nieuwsbrief.

Het kinderpardon is een periodiek terugkerende eenmalige uitzondering bij het uitzetten van kinderen zonder verblijfsvergunning. Ik snap de gedachte achter zo’n uitzondering wel. Het gebeurt bij ons namelijk ook regelmatig dat we uitzonderingen maken. Meestal in de achtertuin.

Enkele jaren geleden kwam bij onze achterdeur een zwerfpoesje aangehuppeld. Met zijn guitige koppie liet het beestje het hartje van mevrouw Vluggen smelten. Ondergetekende werd verordonneerd zich onmiddellijk richting dierenwinkel te begeven om een maandsalaris aan delicatessen voor onze nieuwste aanwinst in te slaan. Uiteraard voldeed ik met vreugde aan het verzoek van mijn duifje, maar bedong daarbij wel dat het bij dit enige harige vrindje zou blijven. Die afspraak hield stand tot het winter werd.

Toen het kwik richting vriespunt daalde scheen ons katertje een familielid voor de dis te hebben uitgenodigd. Ik rende richting de achterdeur om het beestje te verjagen. Die opzet slaagde glansrijk, doch ik had buiten de barmhartigheid van mevrouw Vluggen gerekend. Of ik het soms leuk zou vinden om koud en hongerig naar een smulpartij te kijken waarbij ikzelf niet welkom was. Dat vond ik inderdaad niet leuk, dus inmiddels doen de kattenbrokjesfabrikanten uitstekende zaken aangezien ons ooit zo eenzame zwerfkatertje een even omvangrijke als hongerige familie blijkt te hebben. Ik ben bang dat het hier niet bij blijft. Dit weekend landde er een reiger bij onze vijver die aandachtig naar de smakelijke vulling ervan zat te loeren. Enkel en alleen omdat mevrouw Vluggen het zielig vond voor onze visjes mocht ik de vogel wegjagen, maar ik zag haar al twijfelen. De kans is dus groot dat ik binnenkort iedere zaterdag naast een pallet kattenbrokjes, ook een wagonlading kibbeling mag meenemen om als reigervoer in de vijver te flikkeren.

Goed. Het kinderpardon. Waarom is er zo’n gedoe over?  Misschien omdat de Kamerleden zich verplicht voelen hun welles-nietes toneelstuk op te voeren. Volgens mij is er echter een probleem met de term ‘Kinderpardon’. Kinderpardon bestaat namelijk niet. Een kinderpardon is in ieder geval op zijn minst ongemeend. Als een kind pardon zegt, wordt het altijd gevolgd door a) maar ik kon er toch niks aan doen; b) maar ik wist niet dat het niet mocht; of c) maar ik deed het niet expres. Willen we dit vraagstuk oplossen dan zullen we mijns inziens eerst een betere term moeten bedenken. Misschien iets met Balans erin?