Werkgevers zijn doorgaans vreemde snuiters. Voor werknemers is dat al veel langer duidelijk, maar nu krijgt ook de politiek het langzaamaan door. De afgelopen dertien jaar heeft het werkgeversgilde voortdurend geklaagd over de extra kosten van de verlengde loondoorbetalingsverplichting bij ziekte. Elke minister van de kabinetten die we in die periode hebben langs zien komen, legde de werkgevers geduldig uit dat die verlenging juist kostenbesparend werkt; de instroom in de WIA wordt er immers fantastisch door beperkt. Het maakte echter niet uit op welk taalniveau deze boodschap werd gebracht; de werkgevers snapten het eenvoudigweg niet en mekkerden voort. Het is dus best begrijpelijk dat het huidige kabinet de handdoek uiteindelijk in de ring gooit.

In het regeerakkoord is nu geregeld dat voor kleinere werkgevers de verlenging van de loondoorbetalingsperiode netjes wordt teruggedraaid. Je zou denken: feestje, slingers, toeters, gebakjes! Er lijkt daarentegen in MKB’end Nederland plotsklaps een opmerkelijke draai te hebben plaatsgevonden. Werkgevers zijn namelijk ineens tegen deze wijziging en stellen dat die verlenging van de loondoorbetalingsperiode juist kostenbesparend werkt; de instroom in de WIA is er immers fantastisch door beperkt. Tja.

Nieuwe inzichten. Eerlijk gezegd moet ik toegeven ook wel eens terug te moeten komen op een meninkje.

In een eerdere digi-kwest mocht ik u het onzalige nieuws brengen over dochterlief die haar eerste stappen op het liefdespad heeft gezet. Inmiddels is het voorbij met die eerste voorzichtige stapjes. Het kind is compleet op hol geslagen en zoeft op worpspeed de eerder aangehaalde route d’amour af. Verschrikkelijk vond ik het aanvankelijk. De introductie van zo’n sloffend snertjong met vlassig snorretje en gelhoofd die met z’n vieze vingertjes -en erger- aan onze prachtige puberprinsesje zit. Vorige week werd de ellende helemaal compleet: ons verliefde popje snelde langs mij heen om aan mevrouw Vluggen te vragen, nou ja meer om mede te delen, dat haar vriend zou blijven slapen.

Nu ben ik een vrij ruimdenkende vader, dus heb ik met enkel slapen geen enkel probleem. Mijn voorstel om voor die snurker een luchtbedje op de kamer van zoon nr. 1 neer te leggen kon echter op weinig bijval rekenen. Dochter Dekbed vroeg, uiteraard zonder antwoord te verlangen, waar ik dacht dat ik me mee bemoeide en mevrouw Vluggen sommeerde me om m’n aanstaande schoonzoon hartelijk en gastvrij te ontvangen, want anders zou ik voor mezelf een luchtbedje mogen opblazen.

Afgelopen zaterdag kwam het jong dus aanwaaien met zijn tandenborstel, een schone onderbroek en het snode plan om in haar slaapkamertje te gaan slapen (en erger). Al mijn angsten en zorgen bleken echter voor niets te zijn geweest. Grandioos vond ik het hele gebeuren.

Mijn eerste en hopelijk laatste schoonzoon prikte eerst een vorkje mee en had dat werktuigje nog met de juiste hand vast ook. Verder was hij beleefd, bescheiden en lachte als enige aan tafel om mijn geweldige grappen. Het allerbeste was echter de uitwerking die zijn aanwezigheid op ons puberkalfje had. Ons normaliter mopperende moppie was één brok gezelligheid aan tafel en bleek ineens ook met bestek overweg te kunnen. Met tafel dekken en afruimen was ze haantje de voorste om haar steentje bij te dragen, let wel: zonder dat het gevraagd werd! Vervolgens kreeg ik een zoen op m’n voorhoofd en riep ze uit dat ik zalig gekookt had en of ze misschien een kopje koffie voor ons kon maken. On-her-ken-baar was ze. De slaapbeleving beviel blijkbaar ook, want de volgende ochtend voltrok zich tijdens het ontbijt dezelfde schijnheilige gebeurtenis; heerlijk! Alleen maar pais en vree in huize Vluggen en dat terwijl de kerst nog moet beginnen.

Wat mij betreft trekt mijn geweldige schoonzoon bij ons in. Laten we daarnaast alsjeblieft hopen dat zoon nr. 1 en 2 ook zo snel mogelijk aan de vaste verkering gaan!