De overheid waakt als een zorgzame vader over haar burgers. Een mooi voorbeeld daarvan is onze sociale zekerheid. Als je werkloos, ziek, oud of arbeidsongeschikt raakt, dan is daar Vadertje Staat die je op schoot neemt en muntjes in je knuistje drukt.  Als deze zorgzame vader echter vindt dat al dat waken over het sociale wel en wee van zijn onderdanen een beetje te duur wordt, dan is privatisering nooit ver weg. Bij privatisering in de sociale zekerheid wordt de rol van Vadertje Staat gedeeltelijk overgenomen door inkomensverzekeraars. Over het algemeen kent privatisering in de sociale zekerheid de nodige successen. De verzekeraars verrichtten bijvoorbeeld uitstekend werk in het terugdringen van ziekteverzuim. Het vreemde is dat dit door den Vader volledig niet op waarde wordt geschat. Sterker nog; er volgt nog gemekker ook en getwijfel of de privatisering weer terug gedraaid moet worden. 

Vooropgesteld; het is prachtig dat we een nieuw kabinet hebben, maar op het gebied van Sociale Zaken & Werkgelegenheid is het regeerakkoord natuurlijk bedroevend. Met veel bombarie is vanaf de jaren 80 van de vorige eeuw de ene na de andere regeling geprivatiseerd, met als gevolg dat de ziekenboeg bijna leeg is. Je zou dus applaus verwachten van Vadertje Staat, maar in plaats daarvan wordt die hele privatisering voor de helft teruggedraaid. Het is ook nooit goed. In dat opzicht zou je eigenlijk niet van Vadertje Staat moeten spreken, maar van Moedertje Klaagt. Nederland ìs overigens niet alleen Moedertje Klaagt, ze herbergt er ook velen.

Zodra vrouwen moeders worden, ontstaan er vaders. Dat is handig want moeders kunnen niet alles zelf. Dat gegeven an sich is geen enkel probleem. De gemiddelde vader is een oplossingsgericht wezen die de hulpeloze medemens graag met raad en daad bijstaat. Allerhande werkzaamheden in de huis- en tuinhouding worden dan ook in rap tempo geprivatiseerd, of eigenlijk geprivaderseerd. De eerste periode van vader- en moederschap gaat dat in prachtige harmonie. Vader trekt een stofzuigertje door het huis en moeder klapt in haar handjes terwijl ze hem met bewondering in haar stem toevoegt dat de vloer nog nooit zo schoon is geweest. Die aanmoediging is uiterst effectief. Vader, inmiddels tien centimeter langer van trots, snelt met een volle wasmand richting de bijkeuken. Niet veel later volgen de eerste klachten over de private uitvoering.

Het probleem met de overdracht van taken is dat moeders daarbij natuurlijk wel willen dat het werk op hun manier wordt gedaan en bovendien op het moment dat zij dat nodig vinden. Dat betekent bijvoorbeeld dat zijn rode trui niet in de wasmachine mag belanden bij haar witte blouse en dat haar wollen rok niet in de wasdroger mag. Niet goed. Het betekent ook dat er schoongemaakt moet worden op het moment dat moeder het vies vindt en niet drie maanden later wanneer vader ook enige rommel gewaar wordt. Het betekent dat je niet kan wachten met vegen van de stoep tot de wind de meeste zooi voor je heeft opgeruimd en - misschien wel het meest onbegrijpelijke- het betekent ook dat het hele huis van binnen en buiten blinkend schoon moet zijn voordat je weg kan gaan richting vakantie-accommodatie. Ook de klusselarij heeft een andere betekenis bij vrouwen. Voor moeders betekent klussen dat er een lange lijst gemaakt wordt voor het komend seizoen, waarbij van vader commitment wordt verlangd voor niet alleen het afronden van alle werkzaamheden, maar ook voor de exacte datum van die afronding. Iedere vader houdt weliswaar van klussen, maar alleen als het in de schuur gebeurt met veel te duur, eigenlijk onnodig gereedschap en een hand vrij voor een pilske.

Kortom; het idee is goed, maar het schort aan de uitvoering. Volgens mij is het daarom in de Nederlandse huishoudens ook tijd om de geprivadersering van de meeste werkzaamheden grotendeels terug te draaien. Laten we afspreken dat wij vaders een beperkt aantal taken uitvoeren op de wijze waarop wij denken dat het wel aardig is en dat doen op een moment dat het ons zinvol lijkt. Die afspraken leggen we uiteraard wel vast voor onze schatten. In een Negeerakkoord!