Verzekeraars zijn de hele WGA-markt spuugzat. Het was met het WGA-vastrisico al geen pretje en nu het flexrisico erbij komt zouden de meeste verzekeraars het liefst hun WGA-portefeuille met een strik erom aan een concurrent willen doneren. Ze durven het alleen niet toe te geven. Verzekeraars durven namelijk geen nee te verkopen. Als een werkgever dus om een WGA-eigenrisicodragersverzekering vraagt, verkoopt de verzekeraar geen nee, maar biedt een polis aan met een torenhoge premie in de hoop dat de klandizie uit blijft. Nu is botweg nee verkopen ook best lastig. Ik moest daaraan denken toen ik afgelopen zaterdag boodschappen ging doen.
De rolverdeling tussen mevrouw Vluggen en mijzelf is bij tijd en wijle nogal ouderwets. Dat ligt overigens niet aan mij, maar aan een aantal handelingen waar mevrouw Vluggen een hekel aan heeft. Zo is het aan de straat zetten van om het even welke kliko gebombardeerd tot typisch mannenwerk. Ook boodschappen doen valt onder de categorie typisch mannelijk. Waarschijnlijk wordt het beschouwd als moderne equivalent van jagen op wilde dieren, hetgeen onze mannelijke voorouders ooit plachten te doen. Enfin.
Iedere zaterdag ga ik dus braaf richting kruidenier en het mag gezegd; dat gaat me best aardig af. Pas na de uitvoerige administratieve verhandelingen bij de kassa begint mijn grote falen. Ik heb namelijk iets gemeen met inkomensverzekeraars; ook ik kan geen nee zeggen. Helaas valt dat blijkbaar aan mijn gezicht af te lezen. Zodra de schuifdeuren van de supermarkt zich openen en ik achter mijn karretje naar buiten sukkel, sluit het net van gelukzoekende hyena’s zich om me heen. Er staat een erehaag van goede en minder goede doelen op me te wachten die het allen op mijn portemonnee hebben voorzien.
Door mijn onvermogen nee te verkopen kom ik met veel meer dan alleen boodschappen thuis. Zo hebben we inmiddels een abonnement op vier kranten, naast het straatnieuws (die helaas maar eens in de maand verschijnt zodat we iedere maand vier dezelfde exemplaren op de koffietafel hebben liggen). We zijn lid geworden van ieder goed doel dat je kunt bedenken, krijgen van drie verschillende aanbieders een doos met verse groentes thuis en doen mee aan elke loterij die dit prachtige land rijk is. Nog los van al dit prachtigs ben ik een vermogen kwijt aan doorgaans talentloze straatmuzikanten die meestal met accordeon vrolijk lachend de uitgang van de supermarkt staan te blokkeren.
Ik heb geprobeerd de kunst af te kijken bij andere boodschappers, maar pogingen om hen na te doen zijn even lachwekkend als kansloos. Zo heb ik geprobeerd om te doen alsof ik tijdens het supermarktvertrek druk aan het telefoneren was en net terwijl ik heel overdreven hard in het apparaat aan het schallen was, ging het toestel echt af.
Er zit maar een ding op. Ik zal mevrouw Vluggen moeten vragen of zij voortaan het supermarktbezoek voor haar rekening wilt nemen. Haar drieletterig antwoord laat zich eenvoudig raden.