Afgelopen maand las ik in het financieel dagblad een mooie column van Erica Verdegaal over de financiële opvoeding van kinderen. Ik ben zeer geïnteresseerd in een dergelijke opvoeding want is een kind financieel volwassen, dan is het tijd om op te krassen. Helaas vielen de tips van de econome nogal tegen. Ik moet zakgeld uitdelen en de kinderen betalen voor speciale klusjes buiten hun normale huishoudelijke karweitjes. Dankzij een verschil van inzicht in opvoeden tussen mijzelf en mevrouw Vluggen zien onze kinderen om het even welk huishoudelijk karwei als een speciaal klusje, dus dat gaat hem niet worden. Gelukkig heb ik een andere manier gevonden om ons kroost financieel op te voeden. Dankzij de compensatieregeling voor de transitievergoeding.

De transitievergoeding is mooi, de transitievergoeding na 104 weken van ziekte is prachtig en de compensatie van de transitievergoeding na 104 weken van ziekte is briljant. Een werkgever betaalt het loon door bij ziekte, vaak volledig en bekostigt daarnaast alles wat de arbodienst voorstelt om de werknemer weer aan de slag te krijgen. Als dat niet lukt bij de werkgever zelf, dan volgt ontslag en mag hij ook nog een transitievergoeding betalen. Gelukkig wordt die vergoeding dan weer gecompenseerd door UWV, maar niet voordat de werkgever zelf eerst alle centen aan de werknemer betaald heeft. Dat is lastig als je geen omzet hebt omdat door overheidsmaatregelen je bedrijf op z’n gat ligt. Je zou kunnen zeggen; nou dan kan UWV de munten toch eerst overmaken naar de werkgever of de werknemer? Maar dat is buiten het genie van Den Haag gerekend. Zij hebben immers bedacht dat de werkgever de transitievergoeding moet betalen en niet het UWV. Dat het UWV exact hetzelfde bedrag vervolgens weer betaald aan de werkgever doet daar niets aan af. Nu maar hopen voor de werkgever dat de NOW-betaling op tijd komt en anders maar even naar de bank.

Ik voel in het kader van de financiële opvoeding wel iets voor een compensatieregelingetje in huize Vluggen. Momenteel wordt dankzij de merkwaardige opvoedtechnieken van mevrouw Vluggen alles, maar dan ook alles voor ze betaald. Verzet is zinloos en dat doe ik dan ook niet, maar ik wil switchen naar betaling achteraf. Verjaardagscadeau voor een vriend? Eerst zelf betalen. Nieuwe garderobe? Eerst kopen en met de kassabon je kleedgeld incasseren. Schoolgeld? Ik zie je tikkie wel tegemoet. Nu maar hopen dat je zakgeld op tijd is betaald en anders maar even naar de bank.

Gisterenavond ben ik begonnen, maar iets zegt me dat het geen overdonderend succes gaat worden. Zoon nr. 2 kwam melden dat hij nieuwe sokken nodig heeft. Alle exemplaren hadden inmiddels een gat op de plek waar ze eigenlijk zijn grote teen warm zouden moeten houden. In plaats van iets te mompelen over nagels knippen en de portemonnee te trekken vertelde ik het ventje van ons nieuwe beleid. Ga maar halen, betalen en dan bij mij verhalen. Later wilde ik mij bij mevrouw Vluggen nestelen, maar die had inmiddels bezoek van zoonlief gehad. Als ik soms dacht dat ik lekker tegen haar aan kon kruipen had ik het mis. Eerst kon ik even sokken gaan bestellen en betalen en anders -inderdaad- maar even naar de bank.