Terug naar overzicht
01 februari 2019

En-kwestie Leren Leven

Het Ministerie van Sociale Zaken & Werkgelegenheid wil dat werknemers een leven lang leren. Zo blijven wij flexibel en kunnen indien nodig eenvoudig van baan wisselen. Nu heb ik niet zoveel op met leren en ook het leven valt me met drie puberkinderen af en toe best zwaar. Wat mij betreft mag dat leven lang leren dus wel wat korter en anders worden ingevuld. Toch gloort er hoop voor Koolmees, want de nieuwste generatie lijkt wel in zijn denktrant van leren tot je een ons weegt mee te willen gaan.

Inschrijven voor onze gratis Digi-kwest nieuwsbrief.

Zo heeft zoon nr. 2 dit jaar de overstap gemaakt van basisschool naar brugklas. Uiteraard het VWO want die duurt lekker lang. Ik vermoed dat hij er vrijwillig nog wat meer dan de bedoelde zes jaren over gaat doen, want als ik hem mag geloven is al het huiswerk wat hij krijgt, veels te veel om in de beperkt beschikbare tijd af te ronden. Nu zou hij wat tijd kunnen besparen door afscheid te nemen van Fortinite et cetera, maar ik laat hem. Eerlijk is eerlijk; ik heb de puf er niet meer voor. Men zegt wel eens dat de oudste kinderen het moeilijk hebben thuis en dat de jongste het daarentegen zeer makkelijk hebben omdat de oudste het pad voor hen al heeft geëffend. Ik zet op zijn minst vraagtekens bij deze theorie. De jongste kinderen hebben het enkel en alleen eenvoudiger omdat de ouders door de opvoedperikelen met hun grotere broer en zus volledig murw zijn. Zoon nr. 2 zal kortom nog wel even op school zitten.

Dat geldt ook voor zijn zuster. Zij hoopt weliswaar de middelbare school dit jaar af te ronden, maar is van plan daarna ‘international business’ te bestuderen. Nu weet ik van internationaal zaken doen bar weinig, maar gezien de Brexit zal er ongetwijfeld geen droog brood mee te verdienen zijn. Als zij over een jaar of zes afstudeert, dan is er dus behoefte aan een vervolgstudie om enige kans op de arbeidsmarkt te hebben. Tegen de tijd dat zij die arbeidsmarkt uiteindelijk betreedt zal ze al een half leven lang geleerd hebben. Mooi op schema dus.

Zoon nr. 1 ligt als student eveneens prima op schema. We zijn over de helft van het tweede studiejaar en onze eeuwige student hoopt binnenkort het eerste jaar te kunnen afronden. Het is overigens voor niemand, hemzelf incluis, exact duidelijk voor welk beroep of functie hij wordt opgeleid. Daarnaast twijfelt onze boeken-mijdende-wurm aan zijn studiekeuze. Het is dus meer dan waarschijnlijk dat hij vroeg of laat, wellicht na een tussenjaartje, een nieuwe langdurige studie zal oppakken.

Het zal u duidelijk zijn dat de kinderen uit het leergierige Vluggengeslacht in ieder geval het hele leven van hun ouders zullen leren. Prima voor Koolmees, maar ik maak me zorgen. We maken nu al elke maand meer financiële bijdrage over richting de bankrekening van zoon nr. 1, dan ik in mijn gehele, weliswaar ietwat kortdurende studententijd van mijn ouders heb ontvangen. Ondanks onze financiële opofferingsgezindheid leent zoon nr. 1 ook nog enkele honderden euro’s per maand en bouwt gestaag een formidabele schuld op. Als ik alles bij elkaar optel dan kom ik tot een zorgwekkende leven-lang-lerenconclusie. Over pak hem beet tien tot vijftien jaar hebben we drie afgestudeerde kinderen zonder vooruitzicht op een baan en elk in het bezit van een astronomische studieschuld. Drie keer raden waar onze duimen draaiende doctorandi dan woonruimte gaan vinden.

Toen ik neerslachtig mijn leven-lang-lerenconclusie deelde met mevrouw Vluggen, begon ze te stralen bij het idee alle kinderen weer in huis te hebben. Terwijl ze in haar handjes klapte voegde ze me toe dat ik er maar mee moet leren leven.