Ik heb er een tijdje aan getwijfeld, maar inmiddels weet ik dat minister Koolmees het zzp-probleem gaat oplossen. Het is al bijna 15 jaar ellende met zzp’ers en schijnzelfstandigheid. Alle VAR’s, BGL’s en DBA’s ten spijt zijn we geen meter opgeschoten. Dat kan ook niet, want zo lang een nepzelfstandige goedkoper is dan een werknemer houden we het probleem. Koolmees heeft dat erkent en komt eindelijk met een slim plan: het minimumtarief. Opdrachtgevers mogen van Koolmees een zzp’er zwaar onderbetalen en die zzp’er krijgt er van de minister zoveel verplichte administratie bij, dat hij alleen door zijn complete nachtrust in te leveren nog enkele declarabele uren per week overhoudt.

Het zzp-probleem oplossen door de zzp’ers op te lossen. Briljant. Nu kan het ook heel slim zijn om op een voor de toeschouwers ondoorgrondelijke tactiek je doel te bereiken. Ik moest daaraan denken toen ik een bosje bloemen voor mevrouw Vluggen uitzocht.

November is alweer een aardig eind op gang en dat betekent dat het bijna kerst is. Zeker als je de tuincentra mag geloven. Ieder jaar verbaas ik me weer over de totale transformatie die de bloemen- en plantenwinkels vlak na de zomervakantie ondergaan. Geraniums, lobelia’s en fuchsia’s zien hun plaats abrupt ingenomen worden door kerstballen -bomen -stallen -lampen -treinen en in toenemende mate allerlei miniatuurfiguurtjes, waarvan de meeste mijns inziens geen bal met kerst te maken hebben. Omdat mevrouw Vluggen nooit genoeg kaarsenstandaardjes, waxinelichthoudertjes en andere meuk heeft, moest ik afgelopen weekend naar een tuincentrum. Ten minste, enkele weken geleden was het nog een tuincentrum. Het leek nu meer op de Efteling.

Toen we de afrit van de snelweg wilden nemen, dacht ik dat er een zwaar ongeluk was gebeurd. Gelukkig was dit niet het geval, maar de file waar ik achter mocht aansluiten, bleek helaas een rij te zijn voor de parkeerplaats van het tuincentrum. Nog voordat mijn eerste zucht de openbaarheid had bereikt zei mevrouw Vluggen dat ik me niet moest aanstellen, we gingen gezellig de kerstshow bekijken. Ik heb weinig kunnen bekijken en gezellig werd het al helemaal niet. Na een minuut of twintig lukte het om eindelijk iets eerder dan een andere opgefokte echtgenoot een parkeerplekje te bemachtigen. Vervolgens was het aansluiten in de rij. Die rij bestond daarbij uit klonen van mijzelf; zwijgzame, iets te zware mannen van middelbare leeftijd, die met de handen in de zakken hun echtgenotes trachten te volgen die kris, kras, naar voren en veel te vaak naar achteren liepen om vooral niets te missen van alle uitgestalde ellende. Ik schat voorzichtig dat 90 procent van de kerstspullen geen bal of boom is en geen enkel nut heeft behalve het uiterlijk van de Hollandse huiskamers tijdelijk te infantiliseren. Het kan dan ook niet anders of die tuincentra draaien verlies op al die wanstaltige shows.

Inmiddels was ik door mijn geduld heen, had pijn in mijn voeten van het slenteren, pijn in mijn oren van het zingende rendier en het ijsberenorkest en daarnaast had ik het, ondanks de alom aanwezige nepsneeuw, bloedheet. Mevrouw Vluggen kwam echter uitgelaten aangeschuifeld met drie houten paddenstoelen. Op haar vraag of ik ze ook niet enig vond, beet ik haar toe dat ik ogenblikkelijk weg wilde. Terwijl zich er tussen ons een steeds luider wordende discussie ontspon over de voor- en nadelen van gezamenlijk kerstshowbezoek, begon de meute om ons heen zichtbaar plezier te krijgen in dit nieuwe kersttafereeltje, dat inmiddels het groepje zingende kerstbomen in volume ver overtrof. Het werd daarentegen een zeer stille autorit terug naar huis.

Later in die middag kon ik weer terug naar het tuincentrum om mijn huwelijk een zetje in de goede richting te geven. Terwijl ik met meerdere mannen in de rij stond om een fortuin aan een bos bloemen te spenderen, begreep ik dat de tot dan toe ondoorgrondelijke tactiek van kerstshows wel degelijk zeer winstgevend is.