Het was vanmorgen weer eens zover; een nieuwsbericht dat ik twee keer moest lezen, nagaan of het 1 april was, eerst koffie zetten en het bericht nogmaals doornemen. Het betrof hier een onzalig plan van de Raad voor het Openbaar Bestuur. De Raad leest uit CBS-cijfers dat jongeren in Nederland nu weinig interesse hebben in politiek. Slechts 4 op de 10 jongeren tussen de 15 en 18 jaar zijn tamelijk tot zeer geïnteresseerd in politiek. Nu is het voorstel van deze gesubsidieerde Raad om de kiesgerechtigde leeftijd te verlagen van 18 naar 16 jaar! Je gaat dus niet-geïnteresseerden laten stemmen over zaken waarin ze zich in ieder geval niet zullen verdiepen. Als je de CBS-cijfers goed interpreteert dan moet de kiesgerechtigde leeftijd juist fors omhoog.

Mensen in de leeftijdspanne 16 tot en met 18 jaar moet je niet teveel verantwoordelijkheid toekennen. Die zijn daar nou eenmaal niet aan toe. Vaders in het algemeen en ik in het bijzonder worden daar regelmatig mee geconfronteerd. Neem afgelopen nacht.

Het zal u niet ontgaan zijn dat het vannacht wat aan de warme kant was. Nu kan je dan natuurlijk een raampje open zetten, maar dat ligt bij ons iets gevoelig. Althans bij mij. Mevrouw Vluggen heeft me, omdat zij ten onrechte denkt dat ik goed kan klussen en er ook nog plezier aan beleef, enkele jaren geleden gevraagd om horren te maken voor de slaapkamerramen. Zo kunnen de ramen open terwijl ongenode geleedpotigen in de boze buitenwereld worden gehouden. Ik heb er inmiddels enkele af, maar omdat mijn grote liefde vond dat ik eerst onze kinderen tegen muggen moest beschermen, moeten mevrouw Vluggen en ik het vooralsnog zonder hor stellen.

Goed, afgelopen nacht was het dus nogal warm en in de echtelijke slaapkamer was enige onenigheid over het te voeren raambeleid. Zij vond dat het raam zover als mogelijk open moest en ik stemde voor een potdicht kozijn. Dat is niet verwonderlijk als u bedenkt dat er tijdens ons gehele huwelijk geen enkele mug ’s nachts ook maar heeft overwogen om haar snuitje in mevrouw Vluggen te steken. Ook al ben ik van top tot teen ingesmeerd met muggen-dodende substantie; ik word én wakker gehouden door gezoem én volledig lek geprikt. Mevrouw Vluggen draait zich daarentegen nog eens gelukzalig  om en droomt tevreden verder over witte stranden, wuivende palmen en Johnny Depp. Nou, niet vannacht; het raam was en bleef potdicht! Nu was dat overigens ook geen garantie voor een onbezorgde nachtrust. Na enkele uren rusteloos heen en weer gedreven te hebben tussen de klamme lakens, begon mevrouw Vluggen hard en vaak te zuchten. Acteren had geen zin; ze wist dat ook ik de slaap niet kon vatten. Het raam moest open en anders moest ik naar zolder om een ventilator te zoeken.

Een halfuurtje later begon ik langzaamaan eindelijk een beetje in te dommelen bij het tevreden gezoem van de ventilator. Op dat moment stormde dochterlief onze slaapkamer binnen om te melden dat de allergrootste mug die ze ooit had gezien in haar kamertje ronddwaalde. Of ik onmiddellijk een einde aan die ongewenste situatie kon maken. Ja, ze was inderdaad vergeten de hor terug in het kozijn te zetten toen ze haar raam had open gedaan, maar dat was niet haar schuld omdat…

Om maar snel weer in dommelstand te kunnen, spoedde ik gewapend met een slipper de kamer van mijn, voor de Wet volwassen dochter in. Uit frustratie mepte ik de niet-stekende langpootmug plat en moest vervolgens de overblijfselen van de muur verwijderen, aangezien dochterlief vreemd genoeg ook met een dode mug niet zou kunnen slapen. Het was inmiddels vier uur geweest en ik wilde niets anders dan snurken. Zo ook mevrouw Vluggen. Tijdens mijn afwezigheid had ze het slaapkamerraam daarom maar eens lekker wijd open gezet.