Ik word bijna veertig. Nu is dat mooi nieuws behalve dat het me aan te zien is. Jarenlang gebruik van genotsmiddelen, een bourgondische levensstijl en de werking van zwaartekracht hebben hun sporen nagelaten. Om aanstaande zomer toch enigszins gerust ‘in den ballenknijper’ te kunnen paraderen langs het zwembad, zal er enige sportiviteit ontwikkeld moeten worden. Op zich ook niet verkeerd, behalve dat ik zowel ambiance als entourage van een sportschool verregaand intimiderend vind. Ik heb mijzelf daarom veel te dure sportschoenen aangemeten en hobbel driemaal in de week een rondje door het park. Le-vens-gevaarlijk.
Als mens ben je in het park aangeschoten wild. Dat komt omdat hondenbezitters met hun blaffend bezit het park tot jachtdomein hebben verheven. Binnen vijf minuten heb je noodgedwongen zes tussensprints gemaakt, ternauwernood een hap in de bil kunnen ontwijken en een glijpartij door een hondenbolus gemaakt. De alom aanwezige borden met een verplichting tot aanlijnen van de moordzuchtige beesten werken volledig averechts.
Eenmaal ’s nachts in dromenland bedenk ik de meest prachtige oplossingen voor dit hondenprobleem. Ik heb dan een afstandsbediening uitgevonden waarmee ik honden kan oppompen of opblazen. De honden die zijn aangelijnd pomp ik op: langzaam verandert hun buikje in een skippybal, vervolgens in een luchtballon waarna het keffertje opstijgt vergezeld van een jammerend baasje dat de hondenriem niet los durft te laten. Ik zwaai ze juichend uit. Voor de niet aangelijnde misbaksels is er minder genade. Zodra zij aan komen galopperen, richt ik de antenne van mijn afstandsbediening en haal de geheime schakelaar over. BAM!! Wat resteert is een beestenboel.
Het kan een stuk praktischer opgelost worden, dacht ik gisteren terwijl ik probeerde een rottweiler eruit te sprinten. Waarom lossen we het hondenprobleem niet op zoals we het arbeidsgehandicaptenprobleem oplossen: met een quotum!
Werkgevers staan niet in de rij om arbeidsgehandicapten aan te nemen, dus worden ze verplicht om per 25 ‘normale’ werknemers een meer beperkte variant aan te nemen. Laten we invoeren dat er per 25 hondenbezitters één hond verstrekt wordt. Een poedel. Beloof ik dat ik de afstandsbediening met antenne en geheime schakelaar niet zal ontwikkelen. Hoewel, zijn werkgevers daar eigenlijk niet mee over de streep te trekken bij het arbeidsgehandicaptengebeuren? Het lijkt mij als er bij de arbeidsgehandicapte ook een afstandsbediening met geheime schakelaar wordt geleverd, er in het geheel geen quotum meer nodig is!