Onlangs las ik een brief van demissionair minister Koolmees en halverwege bedacht ik me dat hij het zich vast allemaal wat anders had voorgesteld. Een jaar geleden gingen zijn teksten over een pensioenakkoord, over verbetering van de naleving van de RI&E-verplichting en natuurlijk over de commissie Borstlap. In de Kamerbrief die nu voor me lag schreef Koolmees over NOW, TONK en TOZO. Als-ie het een jaar geleden had uitgesproken had iedereen gedacht dat de minister het maar even een poosje rustiger aan moest doen. Dat dacht mevrouw Vluggen afgelopen zondag overigens ook over haar echtgenoot.

Niet alleen het leven van Koolmees is ingrijpend veranderd. Inmiddels ben ikzelf al bijna een jaar geen forens meer. In plaats van de weilanden door het treinraam aan me voorbij te zien trekken, staar ik nu de halve dag over mijn laptopscherm de tuin in. Een beetje kijken naar de koolmezen in de tuin. Dat moest natuurlijk een keer verkeerd aflopen en dat is dan ook gebeurd. Ik ben vogelaar geworden.

Vroeger vielen ze me heus ook wel op, maar mijn vogelwereld bestond toen uit kleine zwart-gele vogeltjes, grote brutale zwarte en hele grote witte die altijd stonden te dineren in onze vijver. Inmiddels heb ik geen enkel probleem meer om de zwarte mees van de pimpelmees en de goudvink van het roodborstje te onderscheiden. Ik wijs de spreeuwen waar de lekkerste wormpjes zitten terwijl ik wuif naar een passerende gaai en een grote bonte specht hoor kloppen. Ik kan met de meeste vogeltjes ook prima communiceren; van tjuup tjuup tot tjilp en roekoeroekoe. Het ging echt mis toen ik de eerste vetbol vanuit de supermarkt mee naar huis nam. Inmiddels staat er een grootverpakking meelwormen voor de roodborstjes in de schuur, naast een ton vol met zonnebloempitten voor de musjes en een mud doppinda’s voor de boomklevers. Afgelopen zaterdag arriveerde tien kilo high-energy premium voedertafelmix voor mijn mezenvriendjes en geen mooier moment dan gisteren, tijdens de nationale vogel-tel-dag, om ze daar eens flink mee te verwennen.

Goed. Zondagmiddag stond ik dus vertederd naar de voedertafel te kijken hoe mijn lieve kool- en pimpelmeesjes zich te goed deden aan de maisvlokken, gepelde haver, gehakte pinda’s en gele gierst. Terwijl ik een gelukzalige glimlach niet kon bedwingen stoven mijn schatjes ineens alle kanten op. Een enorme zwarte kraai nam bezit van de voederplank en ging er eens goed voor zitten. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, vogeltjes prima, maar dan wel degene die ik leuk vind. Terwijl ik op de ramen bonsde en op luide toon GRA GRA GRAH! schreeuwde naar dat ellendige beest liep mevrouw Vluggen de kamer binnen.

Ik weet niet wie er spottender naar me keek, de kraai of mijn duifje. Koolmees is misschien een pechvogel, maar mijn leven is ook niet altijd makkelijk.