Nu ik zo langzaamaan richting Abrahamsfase beweeg, is het tijd geworden om wat bewuster te leven. Gezonder eigenlijk. Dat is een pittige opgave, want eerlijk gezegd verkies ik een Turkse pizza met döner, op een bedje van liters knoflook- en sambalsaus, boven een wortel. En een lekker fris pilzekindje kan

Nu ik zo langzaamaan richting Abrahamsfase beweeg, is het tijd geworden om wat bewuster te leven. Gezonder eigenlijk. Dat is een pittige opgave, want eerlijk gezegd verkies ik een Turkse pizza met döner, op een bedje van liters knoflook- en sambalsaus, boven een wortel. En een lekker fris pilzekindje kan bij mij ook op een warm onthaal rekenen, terwijl een glaasje karnemelk me daarentegen volledig koud laat. Voor wat betreft de beweging is het bewuste leven eveneens een behoorlijke opgave. Leuk hoor, al die ren-, roei- en fietsapparaten in de sportschool, maar je komt er natuurlijk geen meter verder mee. Goed, eerlijk gezegd voel ik me, nu de zwaartekracht steeds minder invloed op mijn bestaan heeft, wel een stuk fitter dan een jaar geleden. Eigenlijk resteert er nog slechts één zorgwekkend dingetje dat mijn gezonde en daarmee hopelijk langdurige leven in de weg staat: werk.

Het is natuurlijk volstrekt helder dat werken ongezond is, anders hadden we geen arbodienst, verzuimverzekering, preventiemedewerker en Ziektewet nodig. Ook hier bij Enkwest ligt gevaar voortdurend op de loer. Beeldschermoogjes, muisarmpjes en ladingen stress zorgen ervoor dat de zestien uur recuperatietijd eigenlijk onvoldoende is na een achturige werkdag. De oplossing is vrij eenvoudig: gewoonweg minder vaak werken. Maar hoe veel minder is gezond? Waar ligt de perfecte verhouding tussen mentale en fysieke arbeidsbelasting en gezonde onbezorgde levensvreugd? Gelukkig is daar onderzoek naar gedaan.

In Zweden is geconstateerd dat een werkdag van zes uur perfect is. Werknemers worden er gezonder en productiever van. Op het weekend beknibbelen we niet, dus dertig uur per week wordt de nieuwe 'gezond werken standaard'. Tijdens die dertig uur werk is het, volgens onderzoek van sociaalnetwerkbedrijf The Draugiem Group, het best om maximaal 52 minuten aaneengesloten te werken. Vervolgens zijn er zeventien minuten pauze nodig om te herstellen en de draad weer met frisse moed op te pakken. Nu ben ik geen rekenwonder, maar dat betekent dat als we deze optimale methode aanhouden –en waarom zouden we dat niet doen- er netto 5,2 uur werk per dag overblijft.

Ik zit wel een beetje met de gevaarlijk oplopende pensioenleeftijd. Dat kan natuurlijk niet goed gaan; we teren op die manier in op onze gezondheid. Om uitval te voorkomen zullen al die extra uren gecompenseerd moeten worden. Als ik er vanuit ga dat mijn AOW drie jaar later zal starten dan de fatsoenlijke grens van 65 jaar, dan moeten er dus 783 werkdagen van zes uren extra aan het werkzame leven gespendeerd worden. Het lijkt me billijk om de compensatie daarvan over de gehele looptijd van het werkzame leven uit te smeren. Er vanuit gaande dat ik zo’n 45 jaar zoet ben als arbeider moeten er 17,4 dagen per jaar, ofwel 0,4 uur per dag worden gecompenseerd. De werkdag zal dus van 5,2 naar 4,8 uur verkort moeten worden om zo gezond en wel de eindstreep te halen.

Het is daarnaast eigenlijk ook wel logisch om al de gevaarlijke extra-uren die ik in het verleden heb gedraaid te verrekenen. Het is achteraf bezien immers niks meer of minder dan overwerk. De afgelopen 20 jaar heb ik gemiddeld niet 4,8 maar 7,5 uur per dag gewerkt. Dat is een overschot van maar liefst 705 uur per jaar, dankzij onverantwoordelijk werkgeversgedrag. Inmiddels heb ik daardoor dus 14.100 overuren staan. Dat houdt in dat ik elf jaar met betaald verlof kan of veel eerder kan stoppen met werken. Of ik zet de uren in op werktijdverkorting tot mijn pensioenleeftijd. Ja, dat lijkt me voor iedereen het beste. Dan blijft er dus een werkdag van 2,6 uur over. Verrek, dat betekent dat ik –as we speak- alweer aan het overwerken ben! Laat ik maar snel stoppen voor ik richting bedrijfsarts moet. Met een beetje rekenwerk blijf ik gelukkig wel fit!