De zomerperiode is voor wat betreft nieuwsberichten op het terrein van werk en inkomen meestal wel rustig. Het waarschijnlijk meest opmerkelijke bericht betrof de verplichte sluiting van enkele massagesalons, omdat het woord massage de lading van de salons niet geheel dekte. Handhavers ontdekten dat er sprake was van het verstrekken van een happy ending in de eindfase van de massagebehandeling en die werkzaamheden behoren nu eenmaal thuis in een andere bedrijfstak. Op last van de burgermeester zijn de massagesalons gesloten en gelijk heeft ze. Erfelijk materiaal hoort gewoon binnenboord te blijven. Dat is natuurlijk niet altijd het geval. Ik moest daar afgelopen week aan denken toen het na een stille vakantie ineens nog stiller werd. 

De zomerperiode is voor wat betreft belevenissen van de familie Vluggen ook meestal wel rustig. Dat komt enerzijds door het steeds geringer wordende aantal deelnemende gezinsleden en anderzijds door ons onvermogen om geslaagde ‘uitjes’ te beleven. Dit jaar vormde uiteraard geen uitzondering. Van ons erfelijk materiaal nam alleen zoon nr. 2 nog plaats op de achterbank en laten we het maar niet over de uitjes hebben. Nou ja, heel eventjes dan.

Om teleurstellingen te voorkomen deden we het dit jaar low profile. We zijn naar voormalig Oost-Duitsland geweest en de enige geplande activiteit vormde een ontspannende wandeling in de glooiende heuvels van het Saksische landschap. Althans, dat was de bedoeling. Zoon nr. 2 deed niets anders dan mekkeren waarom hij mee moest, waarom er geen Wi-fi was, hoe lang het nog ging duren, dat hij moe was en dorstig. Na een redelijk voortvarende start raakte mevrouw Vluggen (of ik daar wil ik vanaf zijn) de routepaaltjes kwijt en na een aantal uur door een soort hooiveld gedwaald te hebben terwijl de temperatuur richting de 40 graden holde, belandden we op een provinciale weg waar in Duitsland blijkbaar ook geen maximumsnelheid van toepassing is. Aan het einde van de dag bereikten we nat van buiten en uitgedroogd van binnen weer de parkeerplaats. Mevrouw Vluggen keek jaloers naar een stralende fleecefamilie met anwbschoenen, waar een rugzakvader flesjes water aan zijn kinderen verstrekte, terwijl de moeder een liedje inzette.

Zoals altijd zijn we gelukkig wel weer veilig thuisgekomen en was er dus een happy ending. Daarbij ook nog het prachtige bericht dat onze dochter een kamer heeft gevonden in een uithoek van het land en met haar studie kan beginnen. Na zoon nr. 1 heeft de volgende spruit het veilige nest verlaten. Het wordt zo in huize Vluggen steeds opgeruimder, het ruikt steeds frisser, er is een drastische afname van hinderlijk geluid en de koelkast blijft veel langer vol!

Vanmorgen is ons meisje vertokken met een koffertje. Nog honderdtwee uur en vijfenveertig minuten voordat ze weer met een koffer wasgoed en een stralende lach voor ons staat. Als je je erfelijk materiaal laat gaan zou er een groot gevoel van opluchting over je moeten komen, maar onder ons gezegd vind ik er stiekem geen bal aan.