Gedoe over de Werkloosheidswet. Werknemers willen graag dat het geknibbel door de overheid op zowel uitkeringsduur als opgebouwde rechten wordt gerepareerd. Ze willen dit zelfs zo graag, dat de complete WW-aanvulling volledig door werknemers zelf betaald gaat worden. Werkgevers vonden dit aanvankelijk dus prima. Nu de WW-reparatie volgens Asscher geregeld kan gaan worden, lijkt ineens de twijfel te zijn toegeslagen bij de werkverschaffers. Ik noem het fraai. Werknemers moeten bij werkgevers nu gaan smeken of ze toch alsjeblieft hun WW-cadeau mogen. Een cadeau dat ze vervolgens zelf moeten betalen. Nou is het vragen en geven van cadeaus natuurlijk ook niet eenvoudig. Ik moest daar afgelopen weekend aan denken toen we met een presentje richting een kinderverjaringsfeest fietsten.
Vroeger was een presentje uitzoeken voor zo’n verjaardagspartijtje een makkelijk feest. Even naar de speelgoedwinkel om een doosje Lego voor een jongetje, dan wel een doosje Playmobil voor een meisje te halen en klaar. Dat volstaat dus niet meer. Bij de digitale uitnodiging zit tegenwoordig een link naar een cadeaulijst-site waar je een van de voorgestelde items kan afstrepen waarna je direct naar de website van de aanbieder wordt doorgeleid. Een dag later wordt het cadeau ingepakt en wel bij je thuis afgeleverd. Je komt zo nooit met iets ongewenst aanzetten, maar de verrassing is er wel af. Net als bij verjaardagen van volwassenen overigens.
Bij volwassenen heb je drie categorieën jarigen. Je hebt degenen die geen cadeau willen, zij die wel een cadeau willen, maar geen idee wat en de categorie die gewoon vertelt wat ze wil hebben. De eerste categorie is natuurlijk ideaal, tenzij achteraf duidelijk wordt dat het feestvarken alleen uit beleefdheid gezegd heeft geen cadeau te willen en jij de enige bent die dat niet begrepen heeft. Ikzelf behoor tot categorie twee. Ik houd enorm van cadeaus en zou het liefst dagelijks een lading bezorgd krijgen. Het probleem is alleen; ik zou niet weten wat. Die combinatie staat garant voor teleurstellingen. Je kan al die aardige mensen hun gebrek aan fantasie natuurlijk niet kwalijk nemen, maar als je het zoveelste bierpakket uitpakt (steevast bestaande uit vijf niet te drinken flessen bocht en één normale pils), dan is het soms eenvoudigweg te moeilijk om te acteren blij en aangenaam verrast te zijn. Nu zou je als verjaardagscadeau natuurlijk om geld kunnen vragen, al dan niet in de vorm van een cadeaubon, maar om geld vragen is alleen iets voor echt onbeleefde mensen. Dat brengt ons bij de laatste categorie.
Mensen die wel weten wat ze willen hebben, willen bijna zonder uitzondering een envelop. Dat weet je als genodigde, omdat ergens in een hoek van de uitnodiging een afbeelding van een envelop is weergegeven. Niet dat de jarigen daadwerkelijk grootverbruikers zijn van briefomslagen, het is de bedoeling dat er in den enveloppe wat euro’s in zitten -met de kanttekening dat het niet mag rinkelen in verband met te weinig. Erg vervelend die envelopterreur, helemaal nu je ze niet meer dicht kan likken en er een stomme plakstrip op zit. Zit je ineens met zo’n envelop vast aan je tong geplakt.
Nu moet ik toegeven dat ik eenmaal ontroerd ben door een verjaardagsenvelop. Het was volgens mij twee jaar geleden toen op het verjaardagsfeestje van zoon nr. 2 er zes jongetjes aan de taart zaten terwijl ons prinsje met rode wangetjes van de opwinding zijn cadeautjes uitpakte. De ene grote doos Lego na de andere verscheen op tafel. In het feestgedruis werd naast me een kleine vrind steeds stiller. Toen het zijn beurt was om z’n cadeau te overhandigen, pakte hij een met viltstift versierde envelop uit zijn broekzak. Het rinkelde. Terwijl hij het envelopje in de handen van zoon nr. 2 drukte, mompelde hij zachtjes dat het hem speet dat het niet zo veel was. Zijn vader had geen werk meer voegde hij er zachtjes aan toe. Mevrouw Vluggen en ik werden er even stil van en zagen opgelucht dat zoon nr. 2 zonder te acteren blij en aangenaam verrast was met de envelop.
Goed, terug naar de WW. Als ik er een beetje over nadenk is het ontstaan en bestaan van werkloosheid enkel en alleen de schuld van werkgevers. Dan moeten de werkgevers dus nu hun excuses maken, die WW-aanvulling in gang zetten en snel een mooie envelop regelen voor hun werknemers.