De Hoge Raad heeft bepaald dat een overeenkomst een arbeidsovereenkomst is wanneer de overeenkomst voldoet aan de kenmerken van een arbeidsovereenkomst. Ik vind dat best een verstandige uitspraak. Vooral omdat de Raad heeft bepaald dat het niet uitmaakt als werkgever en werknemer helemaal niet de bedoeling hadden om een arbeidsovereenkomst aan te gaan. Goede bedoelingen of niet, ze zijn niet meer van belang aldus de Raadsheren. Dat maakt alles een stuk duidelijker. Ik weet dat al langer en vermoed daarom dat de Raadsheren en dames van dienst een stuk of wat dozen in de gang hebben staan.

Mevrouw Vluggen en ikzelf hebben steeds minder kindertjes thuis rondlopen en wat mij betreft is dat wel de bedoeling. Nu zo’n tweederde van het nageslacht op kamers zit scheelt dat de helft, vooral waar het gaat om vuil, zoals vuile was en vuilnis. Waar voorheen de door de gemeente geleegde kliko binnen anderhalve dag alweer zo vol zat dat de deksel niet dicht kon, hoef ik tegenwoordig het ding soms niet eens aan de straat te zetten. Ook de inhoud van de wasmand neemt een aantal dagen in de week slechts minimaal in volume toe en de wasmachine geniet van een comfortabele oude dag. Tenminste; dat was tot voor kort de situatie. Inmiddels heeft het kroost namelijk de zegeningen van online shoppen ontdekt.

Door de sluiting van de horeca wisten onze uitwonende uitvreters van gekkigheid niet hoe ze van hun geld af moesten komen. Nu hebben beiden echter bedacht dat het horeca-nadeel in een garderobevoordeel kan worden omgezet. Online worden schoenen, jurken, sokken en jassen besteld en onze stijlarme studenten vinden het daarbij handig om die ellende thuis te laten bezorgen. Voor de goede orde: ‘mijn’ thuis. Terwijl zij op hun studentenflat lekker onderuit een beetje liggen te zoomen belt hier voor de zoveelste keer een overwerkte pakketbezorger aan. Van maandagochtend tot vrijdagmiddag groeit zo de berg dozen achter de voordeur totdat alleen de achterdeur nog toegang tot onze woning verschaft.

In het weekend wordt door onze webwinkelaars vervolgens de vuile was achtergelaten en de nieuwe garderobe meegenomen. Dat laatste geldt merkwaardigerwijs echter niet voor de verpakkingen. Daar mag ik me dan blijkbaar over ontfermen. Volgens mevrouw Vluggen moet ik niet zaniken en blij zijn dat ze een verstandig doel hebben gekozen voor hun, wat mij betreft buitenproportionele, ouderlijke financiële bijdrage. Het is volgens haar echt niet hun bedoeling om de rommel achter te laten. Toen ik vanmorgen weer eens dozen stond te scheuren bij de papierbak, bedacht ik mezelf dat ze daarin natuurlijk volledig gelijk had. Het kan nooit zo zijn dat mijn lieve kindertjes hun spullen hier laten bezorgen zodat ik de rommel voor ze kan opruimen. Ik heb daarom besloten dat ik voortaan vrolijk alle pakjes aanneem, alle dozen bewaar en er mooie pakketjes van maak. Eén keer in de maand breng ik de verzameling karton dan naar het postkantoor met als doel de studentenflatjes van ons kroost. De eerste keer zullen ze wellicht even opkijken als de bezorger de handel overhandigt, maar ik weet zeker dat ze begrijpen dat het goed bedoeld is.