De overheid vindt dat subsidievoordeeltjes op de juiste plaats terecht moeten komen. Neem bijvoorbeeld de werkgever die een werknemer heeft die met zelfstandig werken een loonwaarde van beneden het minimumloon vertegenwoordigt. Deze werkgever heeft in principe recht op een zak centen. Er zijn echter heel veel werkgevers die vinden dat heel veel werknemers een loonwaarde hebben die niet het minimumloon vertegenwoordigt. Aan de zak centen is daarom de voorwaarde van een doelgroepverklaring verbonden. Niet de werkgever, maar een onafhankelijke instantie beoordeelt of een werknemer onder de doelgroep valt. Ondanks dat ik mijn werkgever, verder een bijzonder aardige kerel overigens, best die zak met centen gun, vind ik die doelgroepverklaring goed bedacht door de overheid. Ik moest daaraan denken toen ik afgelopen weekend met een rol tape richting een verruïneerde bank liep.

Van alle zaken in huis hebben de meubels waarschijnlijk het meeste te lijden van de beslissing van echtgenotes om moeder te worden. Neem onze schitterende bank, gekocht voor het leven, tenminste daar was de prijs in ieder geval naar. Uiteraard hebben we bij onze eerstgeborene in de allereerste levensfase nog luiers verschoond op een commode, maar de volle pampers gingen in het vervolg toch meestal van bil op onze bank. Te veel gedoe; helemaal naar boven lopen. Drie kinderen en drie luierfases verder kan het niet anders dan dat de soms net te laat vervangen luiers een zekere indruk op de bank hebben gemaakt.

Daarna houdt het niet op. Met de zindelijkheid neemt ook de beweeglijkheid toe. Eerst fungeerde de bank nog onschuldig als evenwichtsbalk voor onze peuters, maar dat veranderde al snel naar klimparadijs voor onze kleuters tot trampoline voor onze pubers. Inmiddels is de bank voor alle kinderen voornamelijk een ligplaats geweest en ik ben bang door de twee oudsten ook is gebruikt als ondergrond voor de eerste voorzichtige probeersels op het gebied van de vleselijke liefdesconsumptie. Hoe dan ook; er zit nu een joekel van een scheur in de bank. Ineens. Niemand heeft het zien gebeuren.

Afgelopen weekend belde ik dus de afdeling bankenbekleding en een vriendelijke bankenbekleder maakte me duidelijk dat ik tegen de zomer de eerste ben. Het duurde even voordat ik begreep dat hij die van volgend jaar bedoelde. Terwijl ik met een rolletjes tape richting scheur wandelde bedacht ik me dat alle ouders bij opgelopen kinderschade reparatievoorrang moeten krijgen. Ik eis een doelgroepverklaring.