Veel inkomensadviseurs vinden BeZaVa een lastig verhaal om uit te leggen aan werkgevers. Dat is het natuurlijk ook. Werkgevers moeten eeuwen betalen voor werknemers die enkele uren in dienst zijn geweest en aan wiens ziekte of arbeidsongeschiktheid zij part nog deel hebben. Het is dan als adviseur belangrijk om een beetje in de empathische hoek te gaan zitten. Zeggen dat je er begrip voor hebt en dat je zelf ook dergelijke problemen ervaart. Ik kreeg dat inzicht toen de school van onze enige -en waarschijnlijk daardoor favoriete- dochter contact met me opnam. Over orthodontie.
Orthodontie betekent, waar het kinderen betreft, dat een tandarts even iets recht wil zetten. ‘Iets’ is in dat geval een rits tanden van je elfjarige kind en ‘even’ betekent een jaar of zeven. Orthodontie is ieder jaar weer minstens honderden euro’s overmaken aan een tandenfee die belooft dat enkele elastiekjes het gebit van jouw duimelot gaan redden. Protesteren durf je niet, want je weet dat je binnenkort weer machteloos in de achteroverliggende stoel van deze gemaskerde boor-enthousiast ligt. Ook de zorgverzekeraars werken niet meer mee. Vroeger was de aanvullende tandartsverzekering een product waar je als verzekerde met beugelende kinderen forse winsten op kon maken. Nu zijn alle vergoedingen gemaximeerd en is het eigenrisico van de basisverzekering een peulenschil vergeleken met het gat in de begroting die de tranentrekkende tandartsterreur maandelijks slaat.
Hoe dan ook, ons brave dochtertje is een jaar of vijf geleden begonnen met den beugel. Dat was overigens ook wel nodig; zij is namelijk vanaf het moment dat ze het levenslicht zag een fanatiek duimster. Toen haar eerste tandje doorkwam, zijn we begonnen met het afleren van het gesabbel. Eerst met fabeltjes dat haar duim eraf zou vallen en toen dat niet hielp met allerlei smerige middeltjes die we op haar duim smeerden. Helaas beet dochter duimelot dan gewoon door de zure appel heen: even die smerige zooi eraf sabbelen en dan was de duim weer gebruiksklaar.
Inmiddels begon haar gebitje onmiskenbaar duimsporen te ontwikkelen. De dreumes hoefde haar tanden niet meer van elkaar te halen om een frikandel naar binnen te schuiven. Uiteraard hebben we toen de duimschroeven aangedraaid en haar het duimgedrag afgeleerd. Tenminste dat dachten we.
Tijdens een spreekavond in groep acht meldde haar lerares terloops dat het misschien handig was om, voordat ons meiske richting voortgezet onderwijs zou gaan, haar het duimen af te leren. Terwijl wij iedere maand ontelbare euro’s richting tandarts aan het kiepen waren om de handel weer recht te krijgen, had ons duiveltje achter in de klas met een schijnheilige harses de werking van de elastiekjes doodleuk teniet geduimd.
Uiteindelijk, dankzij het vooruitzicht om met een buitenboordbeugel richting brugklas te gaan, is het duimen uiteindelijk gestopt. Daarmee is het duimleed echter nog niet geleden. Vorige week was er voor de tweede maal een gesprek met een school over het gebit van dochterlief. Men wilde graag weten of het echt nodig was dat zij vier keer per maand tijdens lesuren een orthodontiebehandeling onderging. Ik weet dankzij de jarenlange stortvloed aan tandartsnota’s uitstekend wat de frequentie van de renovatiewerkzaamheden zijn en tweemaal in de maand is al ruimschoots. Ons scholiertje is tweemaal niet in de les verschenen vanwege een niet bestaande tandartsafspraak. Inderdaad: gewoon uit haar duim gezogen!