Het meest vreemde aan die hele corona-ellende is dat het niet strookt met wat er allemaal buiten gebeurt. We hebben een aantal maanden achter de rug met rukwinden, stormen, hagel, natte sneeuw en regen. Heel veel regen. Perfecte omstandigheden voor een rotvirus. Sinds een week of twee is alles anders. De vogels maken ons ’s ochtends wakker met gezang waar de Matthäus Passion een puntje aan kan zuigen, de bloembollen laten hun eerste voorzichtige blaadjes zien, de nestkastjes krijgen bezoekers en de eerste tuinmeubelen worden uit de schuur gehaald. Afgelopen weekend heb ik zelfs een nieuwsgierige vlinder en een vriendelijk zoemende hommel waargenomen. Dingen om blij van te worden. Het coronavirus is nu nog meer niet op zijn plek dan anders. Een vreemde tegenstelling. Net als die tussen cruciale en niet-cruciale beroepen.

De arbeidsmarkt is even niet meer opgedeeld in vast en flex, jong en oud, vrouw en niet-vrouw of laag- en hoog opgeleid. Nederland heeft dankzij Covid-19 ineens cruciale en niet-cruciale beroepen. Ik begrijp dat prima; de zorgverlening is hartstikke cruciaal, net als de brandweer, vuilnisophalers, uitkeringsbetalers en digitaal opererende leraren. Wel hoop ik dat, zodra het virus ons land verlaten heeft, er een landelijke campagne komt om alle cruciale werknemers te laten weten dat ze weer gewoon werknemer zijn. Heus niet omdat mevrouw Vluggen wel een cruciaal beroep heeft en ik niet. Maar tot die tijd ben ik trots op de cruciale werknemers en blij dat ze er zijn.

Ik heb daarom besloten ook mijn steentje bij te dragen als niet-cruciale werkverzetter. Mijn niet te onderschatten bijdrage; ik zal niet mopperen dat ik, nog langer dan de eeuwigheid die nu al aan de gang is, met twee pubers en een adolescent in onze steeds kleiner lijkend te wordende woninkje zit opgesloten. Ik heb wel één piepklein zorgje.

Ik ben bang dat ons cruciale lerarenkorps de overduidelijk aanwezige zegeningen in gaat zien van het op afstand houden van kinderen. Zoon nr. 1 en onze momenteel niet op kamers wonende dochter hebben sinds vorige week woensdag alleen nog maar digitale colleges en mevrouw Vluggen heeft bepaald dat die, ondanks dat ze allen een eigen slaapkamer hebben, heus wel in de woonkamer gevolgd mogen worden en dat ik het blijkbaar niet helemaal begrepen heb. Ook zoon nr.2 krijgt inmiddels alle lessen -uitgezonderd gymnastiek- digitaal aangeleverd. Vooral zijn muziekles, gegeven door een enthousiaste docente die haar gebrek aan digitale vaardigheden compenseert met een extra dosis volume, blijkt voor mij een groot struikelblok voor wat betreft het redelijk geconcentreerd te kunnen thuiswerken. Waarschijnlijk zal deze alles ontwrichtende situatie voortduren tot de zomervakantie en komt er daarna berichtgeving van school dat, gezien de investeringen in digitaal onderwijs, de opmerkelijke verbetering van schoolprestaties en verlaging van ziekteverzuim onder leerkrachten, de fysieke schooldeuren per direct gesloten zullen worden.

Lieve mensen in het algemeen en ouders in het bijzonder; heel veel sterkte!  Ik wens u veel gezondheid toe en ook zoveel mogelijk vlinders en een enkele vriendelijk zoemende hommel in uw tuin of op het balkon.