De overheid heeft mooie crisismaatregelen getroffen. Neem de NOW-regeling die werkgevers in deze bizarre tijd op de been houdt, of de oproep aan niet-cruciale werknemers om massaal thuis te gaan werken. Het gevaar van overheidsingrijpen is wel dat de overheid zelden alle consequenties van haar handelen in beeld heeft. Zo zorgt het massale thuiswerken ervoor dat de meerderheid van de Nederlandse huiskamers in een kantoortuin is veranderd. Iedereen weet; kantoortuinen, daar word je ziek van.

Het doet denken aan eerdere crises waarbij de overheid handelend als redder in de nood verscheen en er onvoorziene gevolgen optraden. Zo was er de oliecrisis waarbij een aantal autoloze zondagen werden afgekondigd. Deze hadden als bijeffect dat het benzineverbruik op zaterdag en maandag verveelvoudigde. Een ander effect van die crisis was dat mijn ouders geld moesten uitsparen en dat kappersbezoek van de kinderen als eerste werd wegbezuinigd. Dat was heel leuk voor mijn klasgenoten. Omdat mijn moeder ten onrechte dacht dat zij kniptalent had, vond ze het namelijk niet nodig een bloempot op mijn hoofd te zetten alvorens zij de kapselslachting met een botte huishoudschaar aanving. Ook dat doet me overigens weer denken aan de huidige crisistijd.

We gaan week zoveel in van allemaal gezellig in de thuiskantoortuin en er beginnen me een aantal zaken op te vallen. Meestal beïnvloedt het haar van gezinsleden mijn humeur in het geheel niet, de hoogte van de kappersrekening uitgezonderd, maar nu word ik er wel vrolijk van. Het haar van onze dochter heb ik al een tijdje niet gezien. Zij heeft, nu ze grotendeels uit het openbare leven is teruggetrokken, het voorheen in beperkte mate aanwezige decorum zo’n beetje volledig losgelaten. Ze neemt niet meer de moeite om zich na de ochtenddouche (min. 20 min.) nog aan te kleden, loopt den ganse dag in een merkwaardig geurende badjas zuchtend door de kantoortuin met haar haar gewikkeld in een handdoek bovenop haar kruin. Bij zoon nr. 2 zijn de haartjes  daarentegen meer dan zichtbaar. Zijn neus begint inmiddels ruim voor de plek waar zijn pony ophoudt, zodat ik al een aantal dagen alleen zijn ogen kan zien als het menneke even zijn lokken omhoog blaast. Ikzelf had twee weken geleden een kappersafspraak. Zoals altijd was die al veel te lang uitgesteld, maar nu dus voor onbepaalde tijd. Voor het eerst sinds mijn puberjaren gebruik ik weer gel om mijn haar op m’n schedel vast te plakken en ben ik in het bezit van een ouderwetse mat in mijn nek.

Ook bij mevrouw Vluggen vindt een merkwaardige hoofdhaarmetamorfose plaats. Bovenop haar bolletje, exact bij de scheiding, is een strook haar verschenen met een ietwat afwijkende kleur, zilverachtig zeg maar. De grappige, vreemd kleurige strook haar in haar verder donkerbruine kapsel lijkt iedere dag iets breder te worden. Tenminste; dat was het geval totdat ik er afgelopen week melding van maakte. Net zo snel als de gemoedelijke sfeer uit huis verdween, verscheen een hypervrolijk kapsalonmeisje anderhalve meter voor onze voordeur met een vrolijk tasje vol ‘haarverzorgingsproducten’ voor mijn meerkleurige echtgenote. De zilvergrijze strook is nu weg, de goede sfeer nog niet terug. Ik had haar nog wel willen vragen of ze wellicht mijn coupe een beetje wilde bijwerken met de keukenschaar. Ik heb alleen het donkerbruine vermoeden dat zij, in navolging van mevrouw Vluggen senior, daarbij voorlopig geen gebruik van een bloempot wenst te maken.