Minister Koolmees heeft vorige week Kamervragen beantwoord over de werkomstandigheden van buschauffeurs. Die omstandigheden blijken niet al te best te zijn; de openbaar vervoerders en vervoersters krijgen namelijk geen plaspauze. Het is en blijft een notoir probleem, dat plassen onderweg. Zo moeten kleine kinderen die net uit de luierfase zijn, desgevraagd nooit plassen vlak voordat ze in een autozitje worden gewurmd. Zodra je na vijf minuten rijden de eerste de beste file indraait, kan de kleine bengel het ineens absoluut niet meer ophouden.

Minister Koolmees heeft vorige week Kamervragen beantwoord over de werkomstandigheden van buschauffeurs. Die omstandigheden blijken niet al te best te zijn; de openbaar vervoerders en vervoersters krijgen namelijk geen plaspauze. Het is en blijft een notoir probleem, dat plassen onderweg. Zo moeten kleine kinderen die net uit de luierfase zijn, desgevraagd nooit plassen vlak voordat ze in een autozitje worden gewurmd. Zodra je na vijf minuten rijden de eerste de beste file indraait, kan de kleine bengel het ineens absoluut niet meer ophouden.

Zelf krijg ik merkwaardig genoeg ook meteen last van een blaas die op knappen staat, zodra ik een bus ben ingestapt. Op vakantie met zo’n touringcar gaat dat nog wel, dan is er bij de middelste uitgang altijd wel een chemisch toilet aanwezig. Nu heeft die ook wel weer nadelen. Als je eindelijk aan de beurt bent, blijkt aan alles dat jouw voorganger een grote boodschap heeft gedaan, ondanks het strenge verbod van de chauffeur daarop. Dan volgt de aarzeling; de chauffeur heeft de mannelijke passagiers luid en duidelijk gemaand op het chemisch toilet te gaan zitten, maar gezien de achterblijfselen van de eerder aangehaalde voorganger, blijf je stiekem toch maar staan om de blaas te ledigen. Dit wangedrag moet je vervolgens weer snel bekopen wanneer de chauffeur een ferme bocht inzet of noodstop maakt. Terwijl je terug strompelt naar je plekje en probeert met je handen de merkwaardige donkere plek op je broekspijp te bedekken, besluit je dat de volgende vakantiebestemming toch maar eens met het vliegtuigje bereikt moet worden.

Over vakantiebestemming gesproken; ieder reclameblok op de televisie in de maand januari eist dat je per direct de zomervakantie gaat boeken. Dus ben ik afgelopen weekend achter het gloednieuwe laptopje van mevrouw Vluggen gedoken, teneinde voor ons een plekje onder de zon te reserveren. Mevrouw Vluggen had het spaarsaldo gecheckt en een reis met het vliegtuigje zat er prima in. Daar dachten de bookingssites echter anders over.

Eerlijk gezegd begon de invulexercitie nog wel redelijk: startdatum van de reis invoeren en de vertrekdag. Vervolgens nog de bestemming en enteren maar. Dat bleek toch niet zo handig, want er kwamen allemaal veel te dure resorts en hopeloos kleine stacaravans uit. Dus eerst het maximale budget en de omvang van het reisgezelschap invullen. Daarbij bleek vreemd genoeg dat iedereen vanaf 12 jaar volwassen is. Ik weet zeker van niet, maar goed. Mopperend voerde ik drie kinderen aan de lijst volwassenen toe, maar vervolgens was het verplicht de geboortedata in te vullen –van de volwassen kinderen. Toen ik daar na veel gepriegel eindelijk mee klaar was en ‘mijn voorkeuren’ opsloeg, bleken de aankomst- en vertrekdata te zijn verdwenen. Dus die schuimbekkend met trillende vingers weer opnieuw ingevoerd, waarna de computer mij vroeg of ik zeker wist dat ik van plan was met vijf volwassenen  en drie kinderen op reis te gaan. Welnu; INMIDDELS WAS IK HELEMAAL NIKS MEER VAN PLAN! Gelukkig kwam mevrouw Vluggen net op tijd tussenbeide. Ze vroeg op de haar kenmerkende toon waarom ik zo zat te mekkeren en sommeerde me ogenblikkelijk haar laptop weer rustig op de tafel te zetten.

Ze had natuurlijk gelijk. Als man moet je er in volledige staat van beheersing voor kunnen zorgen dat jouw prachtige gezin een mooie, onbezorgde vakantie beleeft en dus ging ik weer zitten voor een ultieme poging. In een halfuurtje neuriënd alles nog eens ingevoerd en vervolgens binnensmonds scheldend nog eens omdat al ‘mijn voorkeuren’ op een onbegrijpelijke reden waren verwijderd. Toen was het moment daar; het leek zowaar gelukt te zijn! De laptop toonde trots een hele rits super-de-luxe accommodaties voor eigenlijk best wel schappelijke prijzen. Ik selecteerde een mooi hotelkamertje met uitzicht op zee, riant balkon, voldoende slaapkamers, hotelbar met zonneterras en volledige vergunning, strand en palmpjes op loopafstand et cetera et cetera.

Toen ik zeer tevreden op ‘reserveren’ drukte verscheen ineens een heel andere, dan de eerder beloofde reissom. Het bleek dat de eerder getoonde prijs het allerlaagste tarief betrof die enkel en alleen gold als je er in het orkaanseizoen wilde bivakkeren, met z’n allen verblijvend in een 1 slaapkamer-appartement met bedbanken in de woonkamer en stapelbed in de gang. Tijdens onze periode was het tarief ver-tig-voudigd. Niet dat dat overigens iets uitmaakte aangezien het uitverkoren appartementje sowieso al volgeboekt was in de door mij geselecteerde weken. Of ik wellicht interesse had om een maandje later te gaan, vroeg de bookingssite vervolgens olijk. Dit keer kwam mevrouw Vluggen te laat. 

Enfin, het vakantiegeld gaat dit jaar goeddeels op aan een nieuwe laptop voor mijn teerbeminde. Gelukkig houden we als het meezit net genoeg over voor een klein reisje. Met de bus inderdaad.